zaterdag 11 juli 2015 Hazerswoude – Utrecht-Leidsche Rijn

Rianne heeft het huis gepoetst, de tassen ingepakt. Judith komt om ons uit te zwaaien. Na een voedzame en smakelijke driegangenlunch voor drie personen is het tijd om te gaan. Stipt om 14:55 uur trekken wij de deur achter ons dicht. Judith maakt nog enkele foto’s om de familie op de hoogte te stellen van ons vertrek.

De lucht is strak blauw. Het is ongeveer 24 graden en er staat vrijwel geen wind. Onbelemmerd zicht. Ideale fietsomstandigheden. De officiële route loopt aan de Koudekerkse kant van Leiden naar Alphen. Dus rijden wij naar de brug over de Oude Rijn. Op de weg staat een rij auto’s te wachten voor rood licht. Voor de slagboom staan voetgangers en fietsers. Een drukte van belang. De brug staat gastvrij open. Voor de zomerse pleziervaart. De brug blijft open. Technische storing.

Daarom kiezen wij voor de alternatieve route over de Rijndijk. In Alphen aan den Rijn doet het winkelend publiek weekend- en vakantieboodschappen. De paar terrassen die Alphen rijk is, zitten vol. Hier steken wij de Oude Rijn over en rijden langs de andere kant weer op de officiële fietsroute.

De weg tussen Alphen en Zwammerdam is smal. De lage dijk waarop de asfaltweg  is aangelegd, is over een flink stuk aan het verzakken. Met een stalen damwand en een lange rij grote zandzakken wordt de grond nog een beetje op zijn plaats gehouden. Doorgaand autoverkeer is geblokkeerd, maar met de fiets mogen wij door.

Voorbij Zwammerdam is de weg nog steeds smal. Om de tweehonderd meter zijn er kleine vluchtheuvels gemaakt met gele paaltjes erop. Bedoeld als verkeersremmende maatregel en om fietsers en automobilisten even uit elkaar te houden. Verblind door de schoonheid van zijn vrouw voor hem en kijkend  in het boekje van de Limesroute en op de fietscomputer, ziet hij te laat het vluchtheuveltje pal voor zich. Hij remt nog wel, maar raakt met zijn voorwiel de trottoirband van de vluchtheuvel. Er is geen houden aan. Met een doffe dreun valt hij languit op het asfalt. Zijn benen zitten verstrikt in het frame van de fiets.

Rianne stopt onmiddellijk en schiet te hulp. De bestuurder van een auto komt kijken of hij hulp kan bieden. Twee motoren stoppen eveneens. Bob kan zelf overeind komen. Hij heeft niets gebroken. Wel heeft hij een redelijk diepe wond in zijn onderarm, vlak bij de elleboog. Een witte pees is dreigend zichtbaar. Een bezoek aan artsenpost is onvermijdelijk.

Het stuur van de fiets staat scheef, maar kan gemakkelijk recht worden gezet. Er is gelukkig niets verwrongen. We kunnen nog rijden.

In Bodegraven hebben dit weekend de huisartsen geen dienst. Patiënten worden doorverwezen naar de HAP (HuisArtsenPost) in Gouda. Deze plaats ligt niet op onze route en we willen op dit uur van de dag niet al te ver omrijden. Volgens een passerende postbode is er ook in Woerden een HAP. Daar komen wij nog langs, dus we besluiten door te rijden. Aan de oever van de Oude Rijn belt Rianne e HAP. Het hele intakegesprek kan telefonisch worden gevoerd.

In Woerden parkeren wij onze fietsen in de hal van het nieuwe ziekenhuis. Daar staan ze veilig onder het toeziend oog van de receptioniste. Bij de HAP zijn wij snel aan de beurt. Een jonge, vriendelijke, vrouwelijke arts geeft Bob een verdoving in de arm, plaatst een hechting en verbindt de wond. Zij legt aan Rianne uit hoe zij na een week de hechting weer kan verwijderen.

Om zeven uur zetten wij onze tassen in de gang bij Irene en Maarten. Zelf zijn zij niet thuis, want zij hebben met de kinderen een barbecue bij vrienden. Wij scharrelen zelf in een naburig eetcafé een maaltijd bij elkaar en zijn weer terug als Irene, Maarten en de kinderen thuis komen. Een hartelijk weerzien, maar het is al laat en de kinderen moeten snel naar bed. Daarna nemen wij bij een glaasje wijn nog even de ervaringen van de dag door en proosten op de goede afloop.

Vandaag 45 km gefietst