Die schöne blaue Donau

maandag 3 augustus 2015 Engelhartszell an der Donau – Linz

Op de boot die gisteren als eerste aankwam staan en liggen op de voorplecht veel fietsen voor gebruik gereed. Om negen uur stappen enkele tientallen toeristen van de boot op een van de fietsen en rijden naar de voetveer om overgezet te worden. Zij hebben hooguit een tasje met een lunchpakket bij zich. Hun bagage blijft aan boord. Niet iedereen is qua kleding voorbereid op de komende fietstocht. Een enkele vrouw draagt redelijk hoge hakken. Vanuit het raam van onze kamer zien wij de mensen vertrekken. Een uur later vertrekt ook de boot. Die vaart stroomafwaarts en zal een aantal kilometers verderop de passagiers weer opwachten.

In Engelhartszell staat en Stiftkirche en een Stiftskloster. De kerk is van binnen helemaal in een drukke rococostijl versierd. Het altaar, het orgel, de preekstoel, de muur- en plafondschilderingen. Alleen de grote plafondschildering boven het middenschip is in het midden van de jaren vijftig van de vorige eeuw in moderne vormen geschilderd. Wel in dezelfde kleuren als de andere schilderingen.

In de kloosterwinkel staat een echte trappist in monnikenkleding vanachter een afgesloten toonbank klanten te woord te staan en te helpen met hun inkopen. De trappisten, die tot de contemplatieve orde van de Cisterciënzers behoren, brouwen niet alleen bier, maar maken ook tal van likeuren, natuurproducten voor de huidverzorging, kaarsen en aanverwante artikelen.

Om elf uur gaan wij naar het voetveer. Aan de overkant zetten wij onze fietstocht voort vanwaar wij gisteren waren gebleven. Van hier gaan wij langs het mooiste stukje van de Donau. Aan twee zijden wordt de rivier omgeven door vrij steil oplopende beboste bergen. Het water is hier breed en stroomt hard. Hotelboten, een enkel vrachtschip, enkele motorbootjes en een paar kayaks bevolken de rivier. In dit deel van Ober-Österreich zijn de bergen van graniet. De Donau kan niet anders dan zich hier met enkele haarspeld- en gewone bochten om de bergen heen slingeren.

Er is weinig bebouwing. De dorpjes die er zijn bestaan maar uit een paar huizen. Het brede asfaltfietspad, waarover ook een enkele auto rijdt, ligt vlak naast het water en is goed begaanbaar.

De zon staat hoog aan de hemel. De lucht is overwegend diep blauw met een enkele schapenwolk. De helft van de tijd rijden wij in de zon, de andere helft in de schaduw van het bos. Het groen van de bomen begint hier en daar al te verkleuren. De voorbode van een vroege herfst of het gevolg van te weinig regenval?

Onderweg komen wij nog veel fietsers tegen, halen ze in of worden door hen ingehaald. Alle leeftijden. Ook gezinnen met kleine kinderen. Door het vlakke verloop van de weg is de route gemakkelijk berijdbaar. Vandaag gaat Bob een paar keer op kop om het tempo aan te geven. Rianne heeft moeite om vooruit te komen. Zij is immers al weer een dagje ouder.

Veertig kilometer na ons vertrek komen wij in Aschach. Hier eindigt het nauwe dal van de Donau. De bergen wijken en verdwijnen zelfs geheel. Het is vier uur in  de middag. In Aschach ligt de boot gereed, die vanochtend bij ons hotel in Engelhartszell lag afgemeerd. Alle fietsen zijn ingeleverd en liggen keurig op het dek. De mensen zijn weer aan boord. Een slimme formule. Rond borrel- en etenstijd is iedereen weer op de boot. De omzet gaat niet naar de wal, maar blijft aan boord. Bij een bakkerszaak kopen wij een vers belegd broodje. Intussen vertrekt de boot.

Vanaf Aschach rijden wij in een vlak landschap. In de Donau-engte achter ons kleurde het water nog groen door de weerschijn van de bomen tegen de berghellingen. Hier neemt de rivier de blauwe kleur aan van de lucht boven haar. Verder weg liggen landbouwgronden, bossen en kleine dorpjes tegen de heuvels geplakt.

Bij Wilhering moeten wij weer oversteken naar de linkerzijde van de rivier. Ditmaal doen wij dat met de Ottenheimer Drahtseilbrücke.  Een kleine veerboot die met een kabel aan een andere kabel is bevestigd, die hoog dwars over de rivier is gespannen. De sleepkabel – en daarmee ook de veerboot – wordt langs de dwars gespannen kabel van de ene naar de andere oever getrokken.

Bij de veerboot worden wij aangesproken door een 14-jarig meisje uit München. Zij was met haar oma gaan fietsen, maar zij zijn elkaar onderweg kwijtgeraakt. Oma zit al in Linz, het meisje heeft geen geld om de oversteek met de pont te betalen. Wij kopen een gezinskaart en nemen haar mee naar de overkant. Daar gaat zij er als een speer vandoor.

In Linz staan oma en kleindochter aan de oever van de Donau ons op te wachten. Oma is blij dat zij weer met haar kleindochter is verenigd, bedankt ons uitbundig voor onze goede zorg en staat erop om ons de meerprijs van de veerpont terug te betalen. Niet nodig maar wel heel attent!

Vlak voordat wij de brug overgaan, zien wij aan de overkant het grote slot liggen waarvan de eerste stenen al in 799 zijn gelegd. Momenteel doet het onder meer dienst als museum. Over de brug komen wij direct op de Hauptmarkt. Een breed plein aan twee kanten omzoomd door hoge statige panden. Aan de ene kopse kant de brug, aan de andere kant een mooie winkelstraat verder de stad in.

Ons hotel is anderhalve kilometer verderop. ’s Avonds lopen wij graag die afstand heen en terug om op een van de vele terrassen op het plein onze maaltijd te gebruiken.

Vandaag 73 km gefietst.

Totaal 1486 km.