De wijnroute

Dinsdag 11 oktober 2016

Een week geleden waren er flinke overstromingen in de Barossavallei. Hele wijngaarden stonden compleet onder water. In Nuriootpa waren 1200 mensen met zandzakken in de weer om te voorkomen dat de hoofdstraat van het stadje blank kwam te staan. Ternauwernood werd hier een overstroming voorkomen. Dit was in deze regio het ergste noodweer sinds 1983. Het duurde dagen voordat het water weer was weggestroomd of in de bodem gezakt. Nu is de grond weer droog. In de berm of in het land is hier en daar nog te zien welke ravage de storm heeft aangericht.

Na het ontbijt rijden wij Tanunda uit. Op de hoek van Murray Road en de Seppeltsfield Road staat een groot wijnhuis. Chateau Dorrien. Zoals veel andere wijnhuizen een van oorsprong Duits bedrijf, wel met een half Franse naam. De grote ronde containers waarin de wijn wordt opgeslagen, zijn van een stenen gevel voorzien. In de vorm van ronde kasteeltorens met kantelen. Achter het wijnhuis ligt een wijngaard. Met Duitse Gründlichkeit zijn de rijen met druivenstokken heel overzichtelijk genummerd.

Wij rijden verder naar Seppeltsfield. Een mooie weg tussen de wijngaarden door. Zij liggen in het vlakke land en tegen de glooiende hellingen van de heuvels. De meeste rijen met druivenstokken zijn in oost-west-richting geplaatst, zodat de warme middagzon zoveel mogelijk op de vruchten kan schijnen. Jonge ranken beginnen voorzichtig uit te lopen. Het zal nog een paar maanden duren voordat de druivenpluk kan beginnen. Een deel van de weg is aan twee kanten omzoomd door volwassen palmbomen. Ergens langs de route staat een Lutheraans kerkje, Gnadenfrei, met een Engels aandoende vierkante toren met vier kleine hoektorentjes in plaats van  een torenspits. Verderop langs de route staat een wijnmuseum met Dorische zuilen aan de voorzijde en jonge palmbomen aan weerszijden van de oprijlaan.

Voorbij Seppeltsfield is een ploeg werkers bezig met het aanleggen van een nieuwe wijngaard. Het plaatsen van de palen voor het aanbrengen van de draden voor het geleiden van de ranken gebeurt met een mini-heimachine, maar het boren van gaten in de grond voor het plaatsen van de wijnstokken gebeurt met de hand. Evenals het planten van de druivenstokken zelf. De ploeg die aan het werk is bestaat voor een deel uit Europese Australiërs en voor een deel uit Aziaten.

Aan het einde van onze rondrit keren wij terug in Tanunda. Bij de plaatselijke toeristeninformatie annex bibliotheek vinden wij een goed internetverbinding. Daardoor kunnen wij binnen redelijke tijd het verslag en de foto’s van acht reisdagen op onze website plaatsen. In Nederland leidt dit rond vijf uur in de ochtend bij sommige personen die hun mobiele telefoon naast hun bed hebben liggen, tot acht geluidjes. Voldoende om acht keer wakker te worden. Een onbedoeld neveneffect van ons uploaden op momenten dat wij een redelijke of goede verbinding hebben.

Vandaag is Joke, zus van Rianne jarig. Voor ons een reden om ons bij de plaatselijke bakker te trakteren op een vers hartig gebakje. Daarna rijden wij het dorp uit tot aan Jacobs Creek.

Bij deze beek staat een groot bezoekerscentrum van het gelijknamige wijnhuis. Wij lezen er hoe rond 1860 een Duitser naar deze streek kwam en er een wijngaard begon. Met moderne technieken als druppelirrigatie wordt tegenwoordig het groeiproces in goede banen geleid. Het bedrijf besteedt ook veel aandacht aan het milieu. Met zonnepanelen probeert men energieneutraal te werken. In het hele bedrijf wordt alleen regenwater gebruikt en waar mogelijk worden recyclebare materialen gebruikt.

Nu is Jacobs Creek een wereldmerk, ook in Nederland bij een bekende supermarktketen verkrijgbaar. Natuurlijk proeven wij enkele soorten wijn. Voordat wij het pand verlaten, doen wij nog even een blaastest. Wij blijven alle twee onder de Australische limiet die tien keer zo streng is als de Nederlandse.

Het wolkendek is opengetrokken. Er is geen wind. Ook al is het buiten maar 15 graden, de gevoelstemperatuur is een stuk aangenamer dan gisteren. Wij rijden nog wat rond door dit prachtige wijngebied. In de buurt van Williamstown is een stuwmeer gemaakt voor de irrigatie van de wijngaarden in de Barossavallei. De stuwdam werd omstreeks 1902 gebouwd. Het was de eerste boogvormige stuwdam van Australië en in die tijd ook de hoogste. Er zit niet alleen een boog in de dam van de ene naar de andere oever, maar ook een lichte curve van boven naar beneden. Door deze vormgeving heeft de dam een heel bijzondere eigenschap. Als je aan de ene kant van de dam staat en iets zegt, is het aan de andere kant goed verstaanbaar. Zelfs gefluisterde woorden zijn goed te verstaan. Rianne en ik proberen dit uit. Verbazingwekkend! Een akoestiek die ervoor zorgt dat over een afstand van 140 meter (!) elk woord kan worden verstaan. De dam heeft de bijnaam Whispering Wall gekregen. De fluistermuur. Een naam die niets teveel zegt.

Aan het eind van de middag rijden wij over een vierbaans weg met gelijkvloerse kruisingen naar Adelaide. Dichtbij het centrum van de stad vinden wij een plaatsje op de stadscamping. Volgens de receptioniste op loopafstand. Dat zullen wij morgen wel zien.