Eindelijk rust

Donderdag 17 november 2016

Vandaag is voor mij de grote dag aangebroken. Na ruim drie maanden vliegen, rijden, lopen, klimmen hoef ik eindelijk een hele dag niets te doen . Wat voelt dat heerlijk aan. Vooral omdat Rianne voor zichzelf een klusje heeft bedacht. Het herinpakken van haar koffer en mijn rugzak. Daar is zij de hele ochtend mee bezig. En al die tijd hoef ik niets te doen.

Rond het middaguur is zij klaar. De bagage is ingepakt. Morgen hoeven alleen de laatste paar dingen er nog bij. Onze kamer ziet er direct al een stuk opgeruimder uit. Nu breekt ook voor Rianne de vakantie aan. Samen lopen wij naar Theanna, het vijfsterrenresort waar wij eerder deze week een rondleiding hebben gekregen. Het personeel verstrekt ons een handdoek en wij zoeken een plekje op de ligstoelen bij het zwembad. In het restaurant zit niemand. De twee gasten die er aan een tafel zaten, zijn overhaast vertrokken toen wij op het terras verschenen.

Vier personeelsleden staan bij de bar wat te praten. Drie van hen komen na elkaar aan ons vragen of wij iets willen drinken, waar wij vandaan komen, of wij voor het eerst op Bali zijn, hoe lang wij blijven, waar wij verblijven. Als wij met onze smartphone foto’s willen maken, komt onmiddellijk iemand vragen of hij of zij een foto van ons samen zal maken. Om verdere vragen voor te blijven, gaan wij even zwemmen in het infiniti-bad. De temperatuur in en boven het water is aangenaam. Het water stroomt over de rand en valt als een gordijn naar beneden, in een bak van waaruit het weer naar boven wordt gepompt. Nog dieper beneden ons loopt een beekje met water voor de bevloeiing van de sawahs. Achter enkele bomen en wat struikgewas ligt een rijstveld. Een boer is op de terrassen het onkruid aan het weghalen en de smalle richels aan het klaarmaken voor de volgende rijstaanplant. In de verte hangen zware, zwarte wolken. Voorlopig is het nog droog.

Op enig moment vinden wij het tijd worden voor een lichte lunch. Een ober brengt het menu, een andere ober komt vragen of wij al iets willen drinken. De derde komt vragen of wij een foto willen van ons samen aan tafel. Het vierde personeelslid duikt de keuken in om alvast alles in gereedheid te brengen voor het maken van een copieuze lunch. Onze bestelling is bescheidener dan zij hebben voorzien. En dus hebben zij alle tijd om aandacht aan ons te schenken, een gesprekje aan te gaan, foto’s van ons te maken voor ons en voor zichzelf.

Na de lunch zoeken wij onze ligstoelen weer op. Tijd om uit te rusten. Het bedienend personeel komt een voor een aan ons vragen of wij weer wat willen drinken. Of dat wij nog iets willen eten. Dat is niet het geval. Om drie uur gaat de man uit de keuken weg. Wij zijn de enige gasten en blijkbaar geen grote eters. Een man van de bediening vertrekt eveneens. Twee personen blijven tot onze beschikking. Zij komen opnieuw een praatje maken, proberen ons uit te horen over de prijs van ons B&B, maken nieuwe foto’s voor zichzelf, noemen ons al hun Nederlandse papa en mama.

Om hun wat bezigheid te geven bestellen wij een cocktail. Die wordt met liefde gemaakt en geserveerd. De vruchtenmix smaakt heerlijk, maar de verwerkte rum is in de smaak niet terug te vinden. Natuurlijk maakt het bedienend personeel van ons met een cocktail in de hand ook weer foto’s. Voor ons en opnieuw ook voor zichzelf.  Bewijsmateriaal voor hun baas dat zij vandaag weer hard hebben gewerkt? Of bewijs voor de familie dat zij zo goed contact hebben met nieuwe Nederlandse vrienden? Putry, de mooie serveerster, vindt het kleurverschil tussen haar huid en die van Rianne prachtig. Nog voordat Rianne het zelf kan doen heeft zij al een foto van hen beiden op Facebook geplaatst. Zowel bij haarzelf als bij Rianne. Zodra wij onze cocktail hebben geconsumeerd, vraagt haar collega of wij er nog een willen.

Wij zwemmen nog wat, liggen nog even te luieren. Op het rijstveld is de boer nog steeds bezig de terrassen onkruidvrij te maken. Het wolkendek trekt open. De zwarte lucht van eerder deze middag is verdwenen. De hele middag zijn wij de enige gasten in het restaurant en bij het zwembad. Wat een rust. Behalve de muziek die wij de hele middag horen. Drukke muziek, meer passend in een backpackershostel en niet in een resort dat voor low budget reizigers minder betaalbaar is.

Aan het eind van de middag rekenen wij af. Putry is ontdaan door de fooi die zij krijgt. Voor onze begrippen bescheiden, voor haar waarschijnlijk een vermogen.

’s Avonds lopen wij voor de derde keer naar het restaurant Dandelion met zijn sfeerrijke tuin en zijn voortreffelijke keuken. Ons dagelijkse loopje langs de weg werkt zo te zien aanstekelijk, want vandaag zien wij zomaar een stuk of tien jongeren zich ook te voet voortbewegen. De tonijn in het restaurant is weer heerlijk klaargemaakt. Op de laatste avond voor ons vertrek naar Nederland gunnen wij ons daarbij een glas wijn. Een dreigende regenbui zet na een paar druppels niet door.

Met onze koplampjes aan lopen wij tegen het verkeer in naar ons B&B. Op dit uur van de dag is het minder druk op de weg, maar er wordt wel hard gereden. Er is geen trottoir. Naast de weg stroomt water snel door een vaargeul. Afkomstig van de bevloeide rijstvelden en nu op weg naar de zee. Wij komen weer veilig terug in ons appartement.