Adelaide

Woensdag 12 oktober 2016

In Adelaide is een vestiging van het camperverhuurbedrijf. Tijd om het linnen te wisselen. Het bedrijf ligt aan de andere kant van de stad, in de buurt van het vliegveld . Op het navigatiesysteem van de camper toets ik het adres in. Voordat wij gaan rijden, krijg ik eerst een overzicht van de totale route. Halverwege staat een camera ingetekend. Ik vermoed een fraai uitzichtpunt met zicht op de skyline van Adelaide en kondig Rianne aan dat ik daar een foto wil maken. Eenmaal op het desbetreffende punt aangekomen hoef ik geen foto meer te maken. Er is geen uitzichtpunt. Er is geen skyline van Adelaide. En een ander maakt de foto wel. Er staat namelijk een levensgrote flitspaal.

Bij het verhuurbedrijf is het personeel uiterst vriendelijk en gedienstig. Wij krijgen niet alleen schoon linnengoed, ook de olie wordt nagekeken en in orde bevonden. Anders is het met het gas. In de ruimte waar de gasfles staat, blijkt wel degelijk een lek in de aansluiting van een leiding te bestaan. Rianne heeft dit in Alice Springs al geroken. Haar neus werkt beter dan de bellenblaasproefjes van de technicus van het verhuurbedrijf aldaar. Onze gasfles wordt nu gratis bijgevuld. De man die het lek constateert, zegt dat er geen groot risico is, maar geeft geen garantie dat het gebruik van het gas veilig is. Wij besluiten de gaskraan steeds na gebruik onmiddellijk dicht te draaien en door te rijden naar Melbourne.

Dwars door de stad rijden wij terug naar onze camping. Een mooie gelegenheid om een beetje het wegen- en stratenplan van de stad te leren kennen. Het centrum is heel overzichtelijk ingericht. Straten liggen parallel aan en loodrecht op elkaar. Manhattan in het klein. Niet met genummerde straten maar met echte Engelse straatnamen.

Adelaide, een prachtige stad met veel groen. Uitgestrekte parken, veel bomen. In het centrum nog veel koloniale panden, voornamelijk als hotel of als bar-restaurant in gebruik. Ook moderne architectuur zoals het Convention Centre en de Oval, een sportcomplex waar veel nationale wedstrijden worden georganiseerd. Het stadhuis en kerken van  meer dan een eeuw oud staan klein te zijn tussen de moderne hogere kantoorgebouwen. Alleen waar gebouwen meer vrije ruimte om zich heen hebben zoals de St Franciscus Xavier Cathedral in de binnenstad en de St Peters Cathedral op de grens van stadscentrum en park, komen zij meer tot hun recht.

Adelaide, een plaats die tot de jaren zestig van vorige eeuw bekend stond als een conservatieve stad, werd onder het premierschap van Don Duncan een bruisende stad met progressieve wetten en swingende initiatieven. Onder deze premier kwam wetgeving tot stand die het homohuwelijk legaliseerde en ook wetgeving voor het teruggeven van land aan de aboriginals. Het was de eerste stad in Australië met een voetgangerswinkelgebied. De stad ontwikkelde zich tot een centrum van festivals en evenementen. Ook al heeft het die naam niet vastgehouden, met haar 1,2 miljoen inwoners blijft het een prachtige stad, een bezoek meer dan waard. Toch hebben maar weinig buitenlandse toeristen de stad ontdekt.

Vanaf de camping gaan wij te voet terug naar de binnenstad. Wij lopen door een groot park. Eén groot grasveld met verspreid staand een aantal oude schaduwrijke bomen. Echt, mals gras, zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Geen enkel pad erdoorheen. De enige manier om je te verplaatsen is over het gras lopen.

Aan de andere kant van het park steken wij een straat over en gaan door een poort de Botanische tuinen in. Wij lopen door een laan met grote ficussen, 150 jaar geleden aangeplant. Zij vormen nu een schaduwrijke zoom aan weerszijden van het asfalt. Aan het eind van de laan vinden wij een grindpad dat onder een rij bogen met paarse bloemen doorloopt. Via een ander pad lopen wij naar de hoofdingang van de tuinen en dan staan wij ineens op het North Terrace, een belangrijke weg aan de rand van het centrum met tal van bezienswaardige gebouwen.

Het is nog vroeg in de middag. Meestal plan ik een bezoek aan een binnenstad op een dag dat alle winkels dicht zijn of op een tijd dat zij dicht gaan. Nu ontkom ik niet aan een middagje winkelen. Wij lopen door de Rundle Street, de belangrijkste winkelstraat van Adelaide. Voor een groot deel voetgangersgebied. Links en rechts alleen maar etalages. Soms ook ingangen naar inpandige winkelgalerijen. Evenzovele uitdagingen voor Rianne. Tot mijn grote verbazing en opluchting blijft zij midden op de straat lopen. Voldoende ver van de etalages om niet verleid te worden om ergens naar binnen te gaan. Ik bewonder haar zelfbeheersing. Op verschillende plaatsen maken artiesten muziek. Een portrettekenaar zit gereed om zijn eerste klant te tekenen. Aan de westkant schijnt een stralende zon de straat in. Aan de oostkant hangen donkere wolken dreigend in de lucht.

Door de King William Road lopen wij naar het Victoria Square. Een groot plein, waaraan de mooie St Franciscus Xavier Cathedral en het stadhuis liggen. Een bezoek aan de overdekte markthallen, de Central Markets, kunnen wij snel beëindigen, want om half zes zijn de meeste kramen al met rolluiken afgesloten. Australisch winkelpersoneel houdt ervan om stipt op tijd, zo mogelijk zelfs iets eerder, het werk te beëindigen en de zaak te sluiten.

Door de King William Road lopen wij naar het North Terrace. Aan deze statige zesbaans weg staan belangrijke gebouwen, zoals het Convention Centre, het treinstation, het oude en nieuwe parlementsgebouw, het regeringsgebouw, een oorlogsmonument, de universiteit van Adelaide en die van Zuid-Australië, de staatsbibliotheek van Zuid-Australië, het Zuid-Australisch Museum, de Art Gallery van Zuid-Australië, Ayers House. Wij lopen een stukje over het East Terrace en dan weer de binnenstad in. Hier stuiten wij op een Belgische bar met bijbehorend restaurant. De oprichters zijn waarschijnlijk uit Oostende afkomstig. Op de muur staan Nederlandstalige teksten met verwijzingen naar het vissersdorp dat deze plaats ooit was. Bars in Australië zijn zelden gezellig ingericht, maar hier is het leuk om te zitten. Wij kunnen kiezen uit 750 verschillende bieren. Wij beperken ons tot de tap van de dag, een Leffe donker. In de keuken van het restaurant staan de mosselpannen drie hoog gestapeld op een plank. Hier kun je volop mosselen eten. En nog betaalbaar ook. 1 kg mosselen voor 15 AUD, omgerekend ongeveer 10 euro. Wij beheersen ons. Straks eten wij een eenvoudige maaltijd in de camper. Geen betere kok dan Rianne, ook in Australië.

Tot in de details is de Belgische sfeer behouden. De toiletten worden niet aangeduid met ladies en gents, maar met dames en heren. Zelfs het slot van de deur sluit op de Europese manier clockwise, terwijl de sloten van deuren in Australië bijna altijd op Engelse wijze tegen de klok in sluiten.

Eenmaal terug in de East Terrace zien wij in de donkere wolken in het oosten zich een complete regenboog aftekenen. Aan twee kanten raakt deze de aarde. In het middelpunt van de halve cirkel staat een wit gebouw. Het enige bouwwerk dat door de laagstaande avondzon fel wordt verlicht. Zelfs zien wij een tweede, vagere regenboog als een halve cirkel buiten de eerste.

Het hek van de Botanische tuinen is gesloten. Wij lopen eromheen en langs de drukke vierbaans Hackney Road terug naar onze camping. Onderweg passeren wij een paar koloniale woningen, momenteel als verschillende gespecialiseerde gezondheidsklinieken in gebruik. Verderop staat een groot landhuis, wat verder van de weg staand. In de lange voortuin zijn twee-onder-een-kap seniorenwoningen gebouwd. Het geheel is met een muur en een hekwerk veilig afgeschermd van de weg.

Om een uur of acht keren wij terug op de camping. Het is inmiddels donker.