West-Australië staat in bloei

Maandag 22 augustus 2016

In een supermarkt doen wij nog een paar boodschappen. Elke luxe ontbreekt. Op een kale betonnen vloer staan stellingen die zo bij de Gamma gehaald kunnen zijn. Een personeelslid staat met een bloc vol klein geprinte formulieren de aanwezige voorraad te inventariseren. Een werkwijze die in Nederlandse winkels met hun geautomatiseerde systemen al lang achterhaald is.

In het Kalbarri National Park nemen wij nog even een afslag naar de gorges van de Murchison. Diep beneden ons uitzichtpunt ligt de rivier, ingeklemd tussen steile wanden van rode steenmassa’s. Rianne ziet beneden zich tekenen van leven. Met haar camera kan zij ver inzoomen. Zij slaagt erin een haarscherpe foto te maken van zwarte zwanen. In West-Europa een zeldzame verschijning, hier kennelijk toch veel normaler. Niet voor niets is de zwaan ook het  symbool van West-Australië.

De rest van de weg door dit National Park en ook de North Western Coast Highway die wij verder naar het noorden nemen, zijn één grote bloemenzee. De natuur heeft voor ons een bloementapijt van een paar honderd kilometer lengte uitgerold. Het is alsof ons een feestelijke doortocht wordt bezorgd. Hele velden van gele en roze bloemen, onder en tussen de struiken en bomen door, soms onverwacht opgefleurd met een paar paarse of rode bloemen, een enkele keer zelfs een donkerblauwe. Wij zien witte en gele bloemen in de vorm van halve kronen, in de vorm van korenbloemen en in andere varianten. De kleurrijke bloemenzee steekt scherp af tegen de rood-bruine ondergrond, het groene struikgewas, de blauwe lucht en de witte wolkjes.

Langs de kant van de weg wuiven grijs-witte en lila-kleurige pollen gras op de wind. Het is alsof zij ons toezwaaien op onze kilometers lange tocht.

Wij hebben veel geluk. Door de vele regenval in de afgelopen dagen is het bloemenseizoen een paar weken eerder begonnen dan normaal. Precies in de goede periode rijden wij door deze kleurrijke pracht van de natuur.

Het stuk North Western Coast Highway dat wij vandaag rijden, is kaarsrecht. Niet de kleinste bocht erin. Echt kaarsrecht. En dat over een afstand van 77 km. De enige oorzaak waardoor wij niet tot de horizon kunnen kijken, is dat er een lichte golving in de weg is door het licht glooiende heuvellandschap.

Bij het Overlander Roadhouse slaan wij linksaf richting Denham en Monkey Mia. Eerst zijn er nog steeds veel bloemen, maar geleidelijk verdwijnen zij uit het landschap.

Bij Hamelin Pool gaan wij naar een uniek strand. Hier groeien stromatolieten. Het lijken zwarte en bruine rotsjes, maar het zijn complexe samenklonteringen van algen die in een subtiel ecosysteem samenleven. Zij hebben dezelfde structuren als micro-organismen die 3,5 miljard jaar geleden op aarde leefden. Voor zover bekend komen stromatolieten in deze complexe samenlevingsvormen nergens anders in de wereld voor.

Vanaf hier wordt het een race tegen de klok. Het is inmiddels half vijf en om zes uur is het donker. Wij mogen niet in het donker rijden en de weg is dan voor de kangoeroes. Hier trouwens ook voor de buidelratten, waarvoor een bord ons waarschuwt. Wij moeten nog 120 km rijden.

Vlak voor Denham lopen drie emoes langs de weg. Zij voelen zich door onze verschijning niet opgejaagd en blijven rustig aan de kant van de weg lopen.

De zonsondergang missen wij vandaag. Als wij ons bij de receptie van de camping melden, is het donker.