Kalbarri National Park

Zaterdag 20 augustus 2016

Het leven in een camper heeft zijn comfort, maar ook zijn aanstootgevende obstakels. Letterlijk. De afzuigkap, de hoek van een bovenkastje, de punt van de tafel, de pook voor voor- en achteruitrijden. Alle uitstekende delen in de camper waaraan ik mij kan stoten, daar heb ik mij aan gestoten. Ik zit vol putjes, builen, schrammen en blauwe plekken. Aan hoofd, armen, knieën. Drie dagen campergebruik zijn ruïneus voor mijn overigens sportieve lichaam. Rianne heeft weinig begrip voor mij. Zij vindt dat ik maar moet uitkijken. Vandaag stoot zij zelf haar hoofd tegen de afzuigkap. Nu weet zij ook hoe dat aanvoelt.

Gisteren reden wij door veel onbewoond gebied. Vandaag gaat de reis langs de North West Costal High Highway verder naar het noorden. Een golvend, soms heuvelachtig landschap met veel grasland. Boerderijen liggen ver uit elkaar links en rechts ver van de weg. De zon, de blauwe lucht en de bloemen langs de weg bewijzen dat de lente eraan komt. Toch is het buiten nog iets te fris.

Door het Kalbarri National Park rijden wij naar Kalbarri aan de kust. Wij brengen een kort bezoek aan Lynton Station. Hier bouwde een Engelse kolonel in 1850 een woning van waaruit hij de bevoorrading regelde van oppassers en gevangenen die per schip uit Engeland hiernaartoe werden gebracht.

Even verder rijden wij langs Pink Lake, een langgerekt meer met rose gekleurd water. De kleur wordt veroorzaakt door grote hoeveelheden caroteen in het water, het gevolg van uitbundige algengroei.

In Kalbarri zijn wij ruim op tijd op het strand om te genieten van een snelle zonsondergang in een wolkenloze lucht. Als wij naar de camping teruglopen zien wij sterren aan de hemel komen. Een sterrenhemel zoals die In Nederland zelden meer zichtbaar is.

Zondag 21 augustus 2016

Er is genoeg te zien om langer in Kalbarri te blijven. Ons leven bestaat uit keuzes maken.

Wij rijden naar verschillende uitzichtpunten aan de kust. De hoge rood-bruine steile rotskust was in de 17e eeuw een baken voor Nederlandse schepen die op weg waren naar Indonesië. Desondanks zijn er verschillende Nederlandse schepen voor de westkust van Australië vergaan. De Batavia (1629), de Vergulde Draeck (1656), de Zuijtdorp (1711) en de Zeewijk (1726).

Over een met planken makkelijk begaanbaar pad lopen wij langs steile kliffen van de Island Rock naar de Natural Bridge. De Island Rock is een grote rots. Ooit maakte deze deel uit van het vasteland, maar door erosie is die van het vasteland losgeraakt. De Natural Bridge is een door de natuur gevormde brug. De golven van de Indische Oceaan spatten wit bruisend tegen de rode rotsen stuk.

Het hele gebied langs de kust staat vol met wilde bloemen. Niet van één soort maar in veel variëteiten. Een lust voor het oog. Onze wandelingen worden vertraagd door de vele bloemenfoto’s die wij maken.

In de verte maken twee walvissen hun jaarlijks tocht van Antarctische gebieden naar de zeeën rond Noord-Australië en Indonesië. Af en toe komt hun rug boven het wateroppervlak  of blazen zij water omhoog. Dichter bij de kust zwemt een school dolfijnen. Zij hebben geen haast om zich te verplaatsen en zwemmen wat door elkaar.

Een eind verderop lopen wij langs een ruw pad naar beneden tot zeehoogte. In een inham komt de branding woest spattend tegen de rotsen tot stilstand. Voor ons ligt een plat rotsblok op een andere steen: de Mushroom Rock, zo genoemd omdat de combinatie op een paddenstoel lijkt. Omdat een regenbui dreigt en het pad glad kan worden, keren wij snel terug naar de camper op de parkeerplaats.

Red Bluff is in de omgeving van Kalbarri het hoogste punt van de kliffenkust. Zo’n honderd meter boven het zeeniveau verheft zich de rode rotsmassa, die vanaf diverse plaatsen in het stadje goed zichtbaar is. De regenbui is inmiddels weggetrokken en wij genieten al weer van een prachtige zonsondergang.