Pinnacles en wildflowers

Vrijdag 19 augustus 2016

Onder een grijze lucht staan wij op tijd op. Wij rijden zo’n 15 km terug in de richting van Perth en komen bij de Pinnacles Desert. In een grote zandvlakte van fijn geel-wit zand maken wij een wandeling van anderhalf uur tussen staande rotspilaren van verschillende afmetingen. Als vingers en andere menselijke lichaamsdelen wijzen zij naar de lucht. Zij staan grillig verspreid in het landschap, maar allemaal op korte afstand van elkaar. Af en toe lopen wij over een zandheuvel omhoog en omlaag. Als wij boven zijn, zien wij aan de ene kant in de verte de Indische Oceaan en aan de andere kant  een heuvel zonder pinnacles met nog witter zand. Indrukwekkend leeg is de ruimte om ons heen. Het kleine aantal mensen dat hier op dit tijdstip rondloopt, is onvindbaar in het landschap. Verdwenen achter laag struikgewas of achter zandheuvels.

Op een van de rotspunten zitten twee Silly Galahs. Lichtgrijze vogels met rose-rode kopjes, iets groter dan duiven. Met blozende kopjes zitten zij elkaar te liefkozen. Zolang wij op een meter of vijf afstand blijven, trekken zij zich weinig van ons aan. Als wij dichterbij sluipen, vliegen zij weg en zetten verderop op een andere rots hun liefkozingen voort.

Over de Indian Ocean Highway rijden wij verder naar het noorden. Een eind verderop komen wij door een ander natuurpark, bekend om zijn in het wild groeiende bloemen. Om een echt beeld van de grote variëteit aan wildflowers te krijgen, zouden wij off road moeten rijden. Dat mogen wij met onze camper niet en dus blijven wij op de verharde weg. Toch slagen wij erin om van een tiental verschillende soorten bloeiende bloemen en onkruid foto’s te maken.

Een aantal kilometers voor Geraldton staan in de weilanden langs de weg verschillende bomen. Eigenlijk staan ze niet maar ze liggen ook niet. Door de veelvuldige harde wind is de stam vlak boven de grond in een horizontale beweging uitgegroeid. De kruin van de boom staat enkele meters naast de plaats waar de boom uit de grond is gekomen.

Tegen de avond komen wij in Geraldton. Hier doen wij boodschappen voor het hele weekend. Alcoholische dranken worden hier niet in supermarkten verkocht. De wijn voor het weekend halen wij daarom in een aparte drankenzaak. Direct na het verlaten van het parkeerterrein worden wij samen met alle overige autoverkeer door een ijverige agent naar een andere parkeerplaats geleid. Daar staan drie collega’s van de agent ieder met een grote plastic zak met wegwerpblaaspijpjes in de hand. Rianne moet blazen.

In Nederland is maximaal 0,5 % alcohol in de adem- of bloedtest toegestaan. In Australië is dat percentage 0,05. Rianne blijft met 0,00 zelfs ruim onder deze strengere norm. De agent vraagt haar om het gebruikte blaaspijpje mee te nemen. Niet als souvenir maar om het zelf bij het afval op te ruimen.

Op de camping zijn wij nog juist getuige van prachtige luchten boven de oceaan als gevolg van de ondergegane zon. Het is net of de oceaan in de verte in brand staat. Een oranje gloed verspreidt zich aan de horizon boven het water, afgedekt met verduisterende wolken. Prachtig!