Wandelen bij 38 graden

Zondag 9 oktober 2016

In de ochtend wandelen wij naar de Twidale Top. Een lage heuvel tussen de camping en de bergen van Flinders Ranges National Park. Ooit was ook dit een berg, maar door erosie is deze behoorlijk geslonken en afgevlakt. Het pad voert door een weiland. Langzaam omhoog. Een eind van ons vandaan lopen vier emoes in het gras naar voedsel te zoeken. Vanaf het hoogste punt kijken wij uit over een glooiend en golvend landschap. Aan de ene kant van ons de bergen van het National Park, aan de andere kant, verder weg, die van de zuidelijke Flinders Ranges.

Het pad is eenvoudig te belopen en de afstand van 2 km retour stelde niet veel voor. Wij zijn eerder terug bij de camper dan volgens de routebeschrijving mag worden verwacht. Daarom lopen wij nog een ander pad. Dat voert over 2,4 km naar de Fern Tree Falls. De beschrijving geeft aan dat deze wandeling  een gemiddelde zwaarte heeft. Dat wil zeggen dat wij de weg wat moeilijker begaanbaar is en dat je schoenen met een goed profiel nodig hebt. Ook deze wandeling is voor ons goed te doen. Het lopen in de brandende zon bij 37 graden met af en toe wat hoogteverschillen en ongelijke stappen vergt toch nog enige inspanning. Wij passeren enkele eucalyptusbomen.

Vroeger waren er veel meer eucalyptussen in Australië. Zij zijn bij aboriginals bekend als bomen die water vasthouden. West-Europese boeren hebben veel van deze bomen gekapt om ruimte te schepen voor landbouw en veeteelt. Het gevolg was echter dat het zout uit de bodem naar de oppervlakte kwam en veel land door verzilting totaal onbruikbaar maakte.

Het pad eindigt bij een steile bergwand. Drie dennen staan fier rechtop aan de voet van de waterval. De bergwand is van oorsprong lichtbruin. Zwarte vlakken laten zien waar in natte tijden het water langs de wand gutste. Nu komt er van boven een heel dun straaltje water naar beneden vallen. Pas na flinke regenbuien vormen de Fern Tree Falls een echte waterval. Ook hier kijken wij weer uit over het golvende landschap naar de bergen ten zuiden van ons.

In de weilanden staan ook weer de blauwe bloemen, zoals wij die gisteren zoveel hebben gezien. Dichterbij zien wij tussen de rotsen minibloempjes. Witte, roze, blauwe.

Een grote zwarte, dikke, harige spin met lange, nog hariger poten zoekt toenadering tot Rianne en kruipt tegen haar been omhoog. Rianne moet hier nies van hebben en schudt het beest van zich af. Het verdwijnt snel tussen de stenen.

Wij lopen terug langs het pad waarlangs wij zijn gekomen. Wat een prachtig landschap is dit en wat een mooie natuur. Alleen de wind en de vliegen zijn lastig. De wind omdat die met zo’n 50 km per uur over de heuvels raast en af en toe zandwolken omhoog blaast, de vliegen omdat zij ondanks de wind voortdurend om je heen blijven hangen, in je ogen, oren en nieuw proberen te kruipen. Ze laten zich nog liever dooddrukken dan dat ze opzij gaan.

’s Middags op de camping komt een groene parrot langs vliegen. Even later springt een kangoeroe ontspannen tussen de caravans door naar de andere kant van de camping. Rianne probeert met de airco de temperatuur in de camper van 34 naar 23 graden te brengen. Dat lukt moeizaam.

Tegen het eind van de middag daalt de temperatuur snel. Niet vreemd, want de voorspellingen voor morgen overdag zijn ongeveer twintig graden lager dan die voor vandaag.