Niets zo veranderlijk als het weer

Zondag 30 oktober 2016

Vandaag gaat in Nederland de zomertijd in. Het tijdverschil met Tasmanië is nu tien uur. Dat maakt de communicatie met Nederland wat lastiger, want pas aan het einde van onze dag komt er in Nederland wat leven in de brouwerij.

Als wij opstaan, is de lucht egaal grijs. Zelfs bij zware bewolking vinden wij het uitzicht over de River Tamar prachtig. Bij het inpakken van de auto en bij ons vertrek regent het. De Bass Highway is tussen Launceston en Devonport voor een groot deel vierbaans aangelegd. Enkele stukken zijn tweebaans, maar af en toe is er een inhaalstrook. Het is maar 100 km te gaan naar Devonport. Zodra wij Launceston verlaten, begint het weer op te klaren. Al gauw rijden wij onder een blauwe lucht in de zon.

Enkele kilometers voor Devonport staat The Cherry Shed. Een voormalige boerenschuur, nu omgebouwd tot een restaurant waar allerlei kersenproducten worden verkocht. Kersentaart, kersenchocoladetaart, kersenjam, kersenijs, kersensap, kersenport, kersenwijn, kersenlikeur, kersenazijn. Wij kiezen voor een punt kersentaart met kersenijs en slagroom. Buiten staan kersenbomen in volle bloesem. De harde wind blaast de eerste bloesemblaadjes van de bomen. Bij een kop koffie piekeren wij ons suf om een goede reden te bedenken voor het nuttigen van onze consumptie. Voor zover wij kunnen nagaan is er geen jarige in beider families. De enige reden die wij kunnen bedenken is dat er aan twee lange tafels naast ons een familie zit te genieten van een lunch ter gelegenheid van een 40-jarig huwelijk. De oudere generatie zit aan de ene tafel, de twee volgende generaties zitten aan de andere lange tafel.

In korte tijd zijn wij in Devonport. Havenstad aan de noordkant van Tasmanië. Hier vertrekt een keer per dag de ferry naar Melbourne. Twee boten varen heen en weer. De Spirit of Tasmania I en II. In de straat die naar de veerboot leidt, staat de ene na de andere autowasserette gereed. Alleen schone auto’s mogen naar het Mail Land. Zo wordt voorkomen dat ongewenste biologische stoffen naar Australië worden overgebracht. Ook dieren die met de veerboot meegaan, moeten worden ontsmet. Een hondenwasserette en een autowasserette zitten in één gebouw naast elkaar. Aan de andere kant van de Mersey River is het zicht op de ferry nog mooier. Een bord waarschuwt voetgangers aan de wal voor golven van passerende schepen.

Vanaf de monding van de Mersey loopt er een pad naar de vuurtoren die ongeveer drie kilometer meer naar het westen op Mersey Bluff staat. De toren zelf is niet hoog, maar hij staat op een heuvel, waardoor de lichtbundel ’s nachts toch hoog genoeg boven het water schijnt.

Er staat een harde wind aan de kust. Niet alleen de branding, maar de hele Bass Strait voor zover wij die kunnen zien, toont schuimkoppen van golven die op elkaar stukslaan. Bij Mersey Bluff Lighthouse bestaat de kust uit harde, vulkanische dolorietrotsen. Zwart met bruine vlekken. Ongeveer 185 miljoen jaar oud. De golven slaan hiertegen stuk. Water spat bruisend meters hoog omhoog. Aanval op aanval doet de zee op de rotsen, maar zij blijven als rotsen in de branding op hun plaats liggen.

Duizenden jaren geleden hebben aboriginals ook enkele inkervingen in de rotsen gemaakt. Wij weten niet waar wij moeten zoeken, maar zouden nu ook niet over de rotsen willen lopen. Ze zijn nat en glad en wij hebben in de stevige wind al genoeg moeite om ons staande te houden.

Bij Mersey Bluff is de finale van een wielerevenement. Enkele verkeersregelaars helpen ons over een gedeelte van het parcours terug naar de stad. De binnenstad is helemaal verlaten. Een plakkaat vermeldt dat nu de bollenvelden in bloei staan. Op foto’s hebben wij gezien dat even voorbij Wynyard tulpenvelden te bewonderen zijn. Dat is echter 100 km uit de richting. Wij hebben niet meer de tijd om die afstand heen en terug af te leggen. Daarom gaan wij snel verder.

Tasmaniërs hebben ons al eerder gewaarschuwd dat het weer op dit eiland heel snel kan veranderen. Dat zien wij nu gebeuren. Vanuit het binnenland komen dichte wolken aanzetten en voordat wij Devonport uit zijn, zien wij geen stukje blauwe lucht meer en regent het.

Onze route gaat naar het zuiden. Voorbij Sheffield doemen in de verte de bergen van Mole Creek op. Wij maken op afstand een foto van de contouren van de bergen en van de steile wanden. De schoonheid van de berg heeft ook de aandacht van een paar ganzen getrokken. Gefascineerd kijken zij naar de bergen in de verte.

Wij rijden door naar Cradle Mountain, onze bestemming voor vandaag. Bij een zijweg staan brievenbussen op een rij van adressen die voor de postbode te ver van zijn route afliggen. Hier hebben brievenbussen geen standaard formaat, maar allemaal hun eigen vorm.

Al snel komen wij in bergachtig gebied. De weg slingert door een bos van kaarsrechte hoge bomen en volgt de krommingen van de berghelling. Een kort uitstapje naar een uitzichtpunt op de Round Mount levert door de laag hangende bewolking en de regen alleen een wazig vergezicht op. Voorbij de Lookout is de weg afgesloten.

In de regen komen wij bij het Discovery Park aan. Een kwartier voor sluitingstijd. Bij de receptie horen wij dat de weg naar het Dove Lake is afgesloten. Voor morgen wordt regen of sneeuw voorspeld. Temperaturen tussen minimaal 0 en maximaal 6 graden. Als de voorspellingen uitkomen, zijn wandelingen hier vrijwel uitgesloten. Morgen weten wij meer. Het weer kan immers heel snel veranderen.

De komende twee nachten overnachten wij in een cottage op de camping. Ons huisje heeft alle nodige voorzieningen. Gelukkig hebben wij ook een gashaard en een elektrische deken. De gashaard gaat direct aan. Om 9 uur ’s avonds sneeuwt het buiten. Om 10 uur weer. Wij zijn blij dat wij niet in een camper slapen. De elektrische deken bewijst ons vannacht goede diensten.