Een tegenvaller en een meevaller

Maandag 5 september 2016

Gantheaume Point is een klein landtongetje aan de zuidkant van Broome. Voor de aboriginals een heilige plaats. Volgens de panelen met uitleg die er staan, even belangrijk als Jerusalem voor de joden of Mekka voor moslims. Als wij er ’s morgens voor zeven uur aankomen, is er geen aboriginal te zien.

35 miljoen jaar geleden leefden in West-Australië dinosaurussen. Hier in Broome werd het bewijs gevonden in de vorm van een paar pootafdrukken van een grote dinosaurus. Deze liep waarschijnlijk alleen op zijn achterpoten en had even waarschijnlijk maar korte voorpoten. Volgens onderzoekers zou het een vogelachtige soort kunnen zijn. Als leek denken wij dat het ook een verre voorouder van de kangoeroe zou kunnen zijn.

Hoe dan ook, de pootafdrukken zijn gevonden bij Gantheaume Point. Het lastige is dat de pootafdrukken bewaard zijn gebleven in een paar rotsoppervlakken aan de kust en dat deze rotsen alleen bij eb even bloot komen te liggen. Vandaag is het laag water om 10 voor zeven ’s ochtends. Dus staan wij om zes uur op, drinken een kop thee en rijden naar de andere kant van het stadje.

Wij zijn bij Gantheaume Point niet de eersten. Er lopen meer mensen over het pad in de richting van de rotsen die ons naar de pootafdrukken moeten brengen. Na driehonderd meter eindigt het pad bij een grote rotspartij. Op sommige plaatsen is er sprake van een klif. Steile rotsen waarlangs je niet naar beneden kunt lopen. Op andere plekken kun je naar beneden klimmen. Er is geen pad naar het zeeniveau aangelegd, ook geen route aangeduid. Bovendien staat nergens aangegeven waar de pootafdrukken te vinden zijn. Waarschijnlijk om deze heilige plaats van de aboriginals niet met westerse tekenen te bezoedelen. En waarschijnlijk om als gemeente Broome ook niet verantwoordelijk te hoeven zijn voor veilige klauterpartijen van toeristen die zich onveilig gedragen. En dus moet ieder zelf zijn of haar weg zoeken.

De rotsen zijn grillig gevormd. De meeste zijn stroef, wat het lopen gemakkelijk maakt. Maar enkele zijn glad. Met name de zwarte rotsen zijn nat en glad. Wij lopen op teva’s met een redelijk profiel, maar er zijn ook mensen die op instappers of zelfs op teenslippers lopen. Onverantwoord vinden wij dat, maar daar denken zij zelf waarschijnlijk anders over.

Een dame met verkeerd schoeisel glijdt uit en komt verkeerd  terecht. Zij kan niet meer lopen. Het is nog niet duidelijk of zij haar heup heeft gekneusd of gebroken. Zij staat tussen een paar grote rotsblokken tegen een steun aangeleund en weet niet hoe zij verder moet. Er zijn reisgenoten bij haar, dus wij hoeven geen hulp te bieden. Als wij dat al zouden kunnen. Een van hen belt 000, het Australische alarmnummer. In een mum van tijd staan er twee agenten bij haar. Die kunnen ook niet veel doen. Wel zijn zij zo vriendelijk om ons voorbij een steil en mogelijk glad punt veilig naar beneden te helpen.

Het is vijf over zeven. Een kwartier geleden was het laagste waterniveau bij eb bereikt. Het water is al weer een kwartier aan het stijgen. Wij zijn juist op tijd bij de waterlijn. Een paar rotsen liggen precies op die hoogte. Duidelijke voetstappen van een prehistorische dinosaurus in de platte bovenkant van de massieve steenblokken. Bij elke golf spoelt er water overheen. Snel maken wij een paar foto’s. Dan zijn de rotsen voor de komende uren definitief bedekt.

Wij stappen van rots naar rots tot wij op het droge zijn en klimmen weer naar boven. De agenten helpen ons langs het steile en gladde stuk weer naar boven. Intussen zijn er twee ambulancebroeders met een lichtgewicht aluminium brancard gearriveerd. De geblesseerde dame wordt er plat opgelegd en met brede banden vastgesjord. Nu is er een nieuw probleem. Hoe krijg je haar naar boven? Om zelf naar boven te gaan heb je al een of twee handen nodig. Dan kun je niet ook nog eens een brancard tillen. De brancard met dame boven je hoofd tillen en op de hoger gelegen rots neerleggen, is riskant. De dame ligt ook niet gemakkelijk en voelt zich in haar bewegingen belemmerd. De banden worden weer losgemaakt.

Terug bij onze camper zien wij een tweede ambulance komen. Weer twee broeders stappen eruit en gaan met een degelijker draagbare brancard naar de vrouw. Ook komt er een auto met twee klimmers. Die hijsen zich op hun gemak in degelijke pakken en omgorden zich met veiligheidsgordels. Even later komt nog een ploeg met klimmers. Die bereiden zich wat gehaaster voor. Blijkbaar begint de tijd om een of andere manier te dringen. Twee agenten, vier ambulancebroeders, vier klimmers, 5 voertuigen. Een dure reddingsoperatie. Wij wachten de afloop niet af, maar gaan de stad in. Later horen wij dat er ook nog een helikopter aan te pas gekomen zou zijn.

In Broome gaan wij naar een tandtechnisch clinic en leggen uit wat mijn probleem is. De dame aan de receptie vraagt hoe lang wij in Broome blijven. Hooguit tot vanmiddag. Dat is geen reële optie. Ik moet hier een mal laten maken. Die moet in Perth worden omgezet in een prothese. Dan met een vliegtuig naar Broome. En hier passend worden gemaakt. Zelfs als alles met spoed en per expres wordt geregeld, kost dit alles veertien dagen. Zoveel tijd hebben wij niet. Dan kan de clinic niets voor ons doen.

Ook is het geen optie om hier een mal te maken, in Perth een bovenprothese en in Darwin de aanpassingen te regelen. Teveel risico dat hier in de timing of communicatie iets mis gaat.

Wij sturen een email naar de tandtechnische praktijk in Nederland, waar ik een paar jaar geleden mijn gebitsprotheses heb laten maken, met de vraag om advies. Ook kijken wij of wij ons reisschema zodanig kunnen aanpassen dat wij meer dagen in Darwin kunnen doorbrengen dan aanvankelijk is gepland. Het gaat zeker niet lukken om daar 14 dagen te verblijven.

Op naar het ziekenhuis voor het ultrasound-onderzoek van het been van Rianne. Vrijdag was in het ziekenhuis gezegd dat we ons daarvoor niet bij de eerstehulpingang maar bij een andere ingang moeten melden. Naast het ziekenhuis zien wij een gebouw waar dergelijke onderzoeken worden uitgevoerd. Wij weten niet beter dan dat dit een dependance van het ziekenhuis is en dat wij hier moeten zijn. Het blijkt een particuliere kliniek te zijn, die helemaal los staat van het ziekenhuis. Hier leren wij ook dat een ultrasoundonderzoek hetzelfde is als een echoscopie. En dat het onderzoek onmiddellijk, zonder wachttijd, kan worden uitgevoerd. En ook nog tegen veel lagere kosten. Hier kost het onderzoek 160 AUD, in het ziekenhuis hiernaast 240 AUD. Rianne laat zich hier graag onderzoeken.

Gelukkig blijkt er geen enkele aanwijzing voor trombose te zijn. Wel heeft zij vocht in het gewricht bij de meniscus zitten. Dat kan een stijve knie en een zeer been opleveren. De man adviseert om bij lange autoritten steunkousen te dragen.

De rekening moet contant worden betaald. Niet per creditkaart maar echt in harde munt. Toch krijgen wij de rekening zelf pas later via de email toegestuurd. Die factuur moet namelijk in Perth worden opgemaakt. Wij begrijpen hier niets van, maar zijn blij met de relatief gunstige uitslag en betalen zoals de man het hebben wil.

Hij vraagt wat wij in Derby gaan doen. Volgens hem is er helemaal niets te doen en zijn er alleen maar dronken aboriginals. ‘De enige mooie weg in Derby is de stad uit. Weg uit de stad!’

‘Maar de horizontale watervallen dan?’ vragen wij voorzichtig.

‘Ja, dat is het enige mooie om vanuit Derby te zien.’

Intussen weten wij al dat een rondvlucht boven deze watervallen extreem duur is. Daar zien wij wel van af. Wij praten met de man nog wat over de bezienswaardige locaties tussen Broome en Darwin. Hij geeft ons nog enkele nuttige tips.

Nog even rijden wij naar de Cable Beach. Het is vloed. Twee strandwachters zitten op hun post. Nee, een afdeling gevonden voorwerpen hebben ze niet. Wie iets in zee verliest, krijgt het nooit meer terug. De stroming is sterk en alles wat in zee verdwijnt gaat langs de kust naar het noorden.

Het is al na de middag als wij uit Broome vertrekken. Onder een brandende zon rijden wij de rustige weg naar Derby. Onderweg zien wij magere koeien zoeken naar niet aanwezig eetbaar gras. Een grote zwarte vogel doet zich te goed aan de ingewanden van een dode walibi langs de kant van de weg.

Bij de afslag naar Fitzroy Crossings rijden wij rechtdoor. Niet dan  nadat wij een korte stop hebben gemaakt bij de ‘Prison boab tree’. Maar daarover morgen meer.

Bij de oude scheepswerf in Derby kijken wij naar de zonsondergang. Als een rode bol zakt de zon snel weg achter een eiland in de verte. Boven een ander eiland stort een wolk al zijn regen uit. De rest van de lucht kleurt in de gloed van de avondzon.

Derby. Een plaatsje met hooguit 5000 inwoners. Veel aboriginals. Er gelden strenge regels voor de verkoop van alcohol. Voor 13:00 uur mag er in de wijnzaak geen alcohol worden verkocht. Wij zien één dronken aboriginal. Hij haalt de drankenzaak niet. Op het trottoir voor de winkel gaat hij wankel op de grond zitten. Vijf minuten later sluiten de winkels.