Naar Tasmanië

Maandag 24 oktober 2016

Om kwart over acht haalt de taxichauffeur die ons donderdag naar de binnenstad heeft gebracht, ons op bij ons hotel. In de ochtendspits brengt hij ons naar het vliegveld. In de stad zelf hebben wij wel last van het ochtendverkeer, maar eenmaal op de autoweg zien wij de drukte vooral aan de andere kant van de snelweg. Ruim op tijd komen wij bij de luchthaven. Dat is maar goed ook, want er staat een lange rij wachtenden voor het inchecken en de bagage dropoff. Langzaam schuifelen wij vooruit.

Om kwart voor tien wordt de rij plotseling een heel stuk korter. Om tien uur vertrekt er een vlucht naar een bestemming waar wij niet heen hoeven maar andere mensen wel. Zij worden uit de rij gehaald en gaan via de priority lane versneld langs de incheckbalie, de bagagedropoff en de scan voor body en handbagage. Daardoor zijn ook wij sneller aan de beurt.

Er is zelfs nog tijd voor een kop koffie. Doordat wij zo mooi op tijd zijn, ben ik niet in de stress. En doordat ik niet in de stress ben, is Rianne ook niet in de stress. Ontspannen reizen  wij met Virgin  Air naar Hobart. Een uurtje vliegen in een gladde vlucht. Ook al vliegen we met een low budget maatschappij, toch krijgen wij aan boord koffie, thee of fris. Zelfs op Europese lijnvluchten van KLM krijg je dat niet.

Voor de landing hebben wij door het raampje een prachtig uitzicht over Hobart. Gelegen aan de River Derwent. Via een hoge brug waar zeeschepen onderdoor kunnen, is de stad verbonden met Lindisfarne aan de overkant en verder weg met het vliegveld.

De auto die voor ons klaar staat is een vrijwel nieuwe Mitsubishi Outlander. Nog geen 900 km op de teller. Bovendien een 4 wheel drive. Over de Highway rijden wij naar ons bed and breakfast in Lindisfarne. Het Orana House, gebouwd in 1909, met 10 stijlvol ingerichte gastenkamers. Wij krijgen de Mabel Pearce kamer, een ruime kamer naast de voordeur, genoemd naar de vroegere vrouw des huizes. Vanuit de hal ligt een dik tapijt door bijna het hele huis. Er is een royale woonkamer voor de gasten met zware leren meubels. Uit ons raam kijken wij eerst op een mooi aangelegde voortuin en verder weg, over een paar daken van lager gelegen huizen heen, naar de rivier, de Tasman Bridge met de Tasman Highway en aan de overkant van de rivier Hobart. Daarachter ligt als een donkere berg de Mount Wellington. Om de top op 1270 meter hoogte hangt een grijze wolk.

Natuurlijk kunnen wij de uitdaging niet weerstaan en rijden wij over de brug naar Hobart en vandaar de berg op. Eerst komen wij door een dicht eucalyptusbos. Hoger op de berg wordt het bos dunner. De bomen hebben minder blad, staan schuin door de wind en hebben alleen nog een kleine bruin-groene kruin. Nog hoger komen wij niet alleen boven de boomgrens, maar ook boven de wolken. Hier bestaat de berg uit grote afgeronde rotsblokken. Smeltwater stroomt langs de bergwand en langs de weg naar beneden. Hoe hoger wij komen, hoe meer sneeuw er ligt. De weg is wel schoon en voor het grootste deel droog.

Op de Pinnacle, de top van de berg, zijn een paar houten looppaden naar uitzichtpunten gebouwd. Tussen de wolken door zien wij flarden van Hobart beneden ons liggen. De wolken zijn flink in beweging. Af en toe zien wij niets, dan weer krijgen wij een doorkijkje naar de stad, de rivier, de verder weggelegen baaien, de zee, de bergen. Heel afwisselend, maar hier waait het en is het zo koud dat wij er niet lang blijven.

Ook aan de andere zijde van de berg is een houten pad naar een uitzichtpunt gemaakt. De wolken hebben zich echter zo samengepakt, dat aan die kant elk uitzicht over het Wellington Park onmogelijk is. En dus zit er niets anders op dan weer de ruim 10 km lange weg met veel bochten naar beneden te rijden.

Heel kort rijden wij nog langs het Waterfront, de havenkant van Hobart. Zeewaardige jachten liggen hier afgemeerd. Oude werven en dokken zijn omgebouwd tot visrestaurants en bars. Als wij meer tijd hebben, komen wij hier zeker nog terug. Nu gaan wij snel naar het B&B. Sinds kort is er in een overgebleven ruimte een keuken voor de gasten ingericht. Rianne maakt er een maaltijd voor ons klaar en wij eten in de ontbijtruimte. Inmiddels is het donker. Vanuit onze kamer aan de voorzijde zien wij de verlichte Tasman Bridge en de lichtjes van de stad aan de overkant van de rivier. Mount Wellington hult zich in duisternis en in nevelen.