Een strafkolonie in het paradijs

Dinsdag 25 oktober 2016

Het is zonnig en helder. De top van de Mount Wellington ligt in de zon. Er is geen wolkje om de berg. Genoeg reden om weer naar boven te rijden. Deze keer hebben wij een onbelemmerd uitzicht in alle richtingen. Naar het noorden de Derwent River met Hobart recht beneden ons en meer noordelijk aan de overkant van de rivier Risdon Vale en Bridgewater. Naar het zuiden de brede monding van de rivier in de baai, aan de kust daarvan Kingston en Blackmans Bay en aan de overkant van het water het J-vormige schiereiland ten zuiden van Lauderdale en verderop Storm Bay. Aan de horizon lijken lucht en water heel geleidelijk in elkaar over te gaan. In het oosten, voorbij het schiereiland, helemaal aan de horizon Tasman Peninsula, een ander schiereiland waar wij vandaag nog hopen te komen. De kustlijnen van eilanden en schiereilanden zijn uiterst grillig. Baaien gaan diep het land in, landtongen steken diep de zee in. In het westen het uitgestrekte Wellington Park met bergen op de achtergrond. Een weidsheid, een ruimte, een rust om ons heen. Onvoorstelbaar mooi en indrukwekkend. Wij kunnen maar niet genoeg krijgen van deze vergezichten.

Toch willen wij vandaag nog meer zien, dus rijden wij weer naar beneden. Aan de overkant van de Derwent River kijken wij nog één keer terug naar de hoge Tasmanbrug. Dan rijden wij naar het noorden en gaan via een toeristische, bochtige weg langs de Grass Tree Hill naar Richmond. Een historisch dorpje met nog diverse gebouwen uit de eerste helft van de 19e eeuw. De brug over de Coal River is van 1823, de oudste brug van Australië. De katholieke kerk is de oudste nog bestaande katholieke kerk van het hele continent. In het dorp staat ook nog een oude gevangenis. De noordelijke vleugel hiervan is van 1825, ook de oudste gevangenis van Australië, ouder nog dan die van Port Arthur.

Via Sorrell rijden wij over de Arthur Highway naar Forestier Peninsula, een schiereiland dat bij Dunalley met een smalle landstrook aan Tasmanië is verbonden. Op de hellingen van de bomen staan veel dode bomen. De zilvergrijze stammen steken hun bladloze takken grillig in de lucht. Aan de andere kant van het schiereiland komt opnieuw een smalle landstrook naar Tasman Peninsula. Deze strook bij Eagleshawk Neck is nog geen 100 meter breed. Een mooi zandstrand ligt tussen de twee schiereilanden. De branding vormt een witte zoom van het diep blauwe water van de Pirates Bay. Een koude wind en het late tijdstip in de middag weerhouden ons van een gezonde strandwandeling.

Veel groener zijn de bomen in de bossen op Tasman Peninsula. Hier komen wij bij Port Arthur. Een plaats zonder kern. In 1830 besloot luitenant-gouverneur George Arthur dat hier een gevangenis moest komen voor misdadigers die uit Engeland naar deze kolonie werden gebracht. In de periode 1830-1877 ervoeren 12500 veroordeelden het harde leven van een gevangene in een geïsoleerde omgeving, ver van de bewoonde wereld. Hier is de drukst bezochte heritage site van Tasmanië, een plaats waar allerlei historische gebouwen uit de 19e eeuw bij elkaar staan. Onder andere een gevangeniscomplex met een groot aantal cellen, een ziekenhuis, een kerk. Een grote brand in de eerste helft van de 20e eeuw verwoestte een aantal gebouwen. Van andere bleven alleen de muren overeind. Een aantal gebouwen is gerestaureerd. In 1996 schoot een onverlaat in Port Arthur 35 mensen dood en verwondde er nog eens 37. De man zit nog steeds in een gevangenis bij Hobart vast. Dit geweldsmisdrijf leidde tot strenge wapenwetgeving in heel Australië.

De heritage site ligt in een groen dal. De hellingen van de omringende bergen zijn bekleed met een goed onderhouden groene grasmat. Het openluchtmuseum ligt aan de kust van Carnarvon Bay. Witte schuimkoppen van de branding vormen een kanten zoom aan het blauwe water van de baai. De gele zandstenen gebouwen steken licht af tegen de groene omgeving en de blauwe lucht. De schrijver Marc Twain bezocht in de 19e eeuw deze strafkolonie en schreef hierover dat hij verbaasd was dat gevangenen naar dit paradijs werden verbannen. Overigens noemde hij deze plaats een hel en een paradijs tegelijk.

Ten zuiden van Port Arthur ligt het Tasman National Park met prachtige wandeltracks en indrukwekkende kustvormen en kliffen.

Wij hebben hier een motelkamer. Er is een restaurant en een bar. Bijna een monopoliepositie, want een dorpskern met veel voorzieningen is hier niet. Daarom eten wij in het restaurant. Het aardige van Australië is dat je net als in sommige Europese landen als bescheiden eters samen één hoofdgerecht kunt bestellen en delen. Niemand die daar vreemd van opkijkt. Een stuk vlees is hier zo groot dat wij daar thuis samen twee dagen van eten. Hier, maar ook overal elders in Australië, valt ons op dat groente en fruit in dit werelddeel veel meer smaak hebben dan die in Nederland.

In het schemerdonker hopt een donkere walibi langs het raam van het restaurant. Hij wacht even totdat Rianne met een fototoestel gereed staat. Dan verdwijnt hij in de duisternis voordat de foto is gemaakt.