Een nieuw begin met strubbelingen

Donderdag 22 september 2016

Vandaag beginnen wij aan het tweede deel van onze reis. De ontbijtzaal is nog niet open. Wij eten een mueslireep en verlaten zonder ontbijt het hotel. Om half zes brengt de taxi ons naar het vliegveld. De apparaten om in te checken werken op dit vroege uur nog niet, maar bij het afgeven van de bagage krijgen wij onze boardingpass. Rianne is erin geslaagd haar reistas lichter te maken dan in Nederland. Wel ten koste van het gewicht van mijn rugzak. Ik voelde al zoiets. Maar we hebben nu geen overgewicht, tenminste niet in onze bagage.

Om bij de gates te komen, hoeven wij geen paspoort of boardingpass te laten zien. Wel moeten wij eerst door de bagage- en bodyscan. Die is onmiddellijk achter een glazen deur. Er hangt een groot bord waarop staat dat het meenemen van wapens of andere verboden artikelen voorbij de deur wordt bestraft met een boete van maximaal 10000 AUD. Rianne vergeet dat zij een fles met 1,5 liter water in haar handbagage meeneemt.

De stapel bakken om je handbagage in te leggen staat direct achter de deur en pal daarachter staan twee scanapparaten. Het wordt langzaamaan drukker. Blijkbaar willen meer mensen vliegen. Er zijn geen linten om iedereen in rijen te laten staan, dus dreigt er een brede stroom mensen tegelijk door de glazen deur te gaan. De ruimte achter de glazen deur kan die drukte niet opvangen. Hier moet worden ingegrepen. Een veiligheidsbeambte treedt de mensen in de hal tegemoet en vraagt of zij in een rij willen gaan staan. Niet iedereen geeft aan deze oproep onmiddellijk gehoor, want je zult maar net twee of drie plaatsen naar achter in de rij komen. Dus zegt de beambte dreigend: ‘We gaan deze deur sluiten’.

Dat had hij niet moeten zeggen, want iedereen wil toch graag zijn vliegtuig halen en niet voor een gesloten deur wachten, zonder te weten of en wanneer die weer opengaat. En dus probeert iedereen nog snel even door de glazen deur te komen. Bij de bakken voor de handbagage staat een veiligheidsman, die de chaos wil tegengaan. Hij zegt dat wij de bakken niet hoeven te gebruiken, onze handbagage zo op de band naar het scanapparaat kunnen leggen en onze zakken niet hoeven leeg te maken. Een meter verder staat een andere veiligheidsbeambte, die daar anders over denkt. Alle handbagage moet in bakken. En dus loopt nu iedereen door elkaar heen, naar de bakken, naar het scanapparaat. De scan verloopt vlekkeloos. Wij hebben geen verboden zaken bij ons. De fles water van Rianne passeert moeiteloos de controle. Mijn rugzak met laptop , oplader en snoeren ook. Ik hoef niets te laten zien.

Rianne komt ook zonder problemen door de bodyscan. Ook al heeft zij haar zware bergschoenen aan. Bij mijn bodyscan begint het apparaat vreselijk te piepen. Ik moet terug, mijn zakken leegmaken en mijn riem afdoen. Alles in een bak. Mijn rugzak is al lang door de bagagescan. Nu mijn portemonnee, pasjes, telefoon en riem nog. Allerlei andere mensen gaan intussen voor. Mijn bodyscan verloopt nu zonder piepen. Ondanks mijn bergschoenen.

Ook direct achter de scanapparatuur is het een chaos. Iedereen loopt naar zijn spullen te graaien. Ik ben niet de enige die het zicht op zijn spullen kwijt is. Rianne kan niet goed tegen deze drukte om haar heen. Enigszins opgewonden komt zij naar mij toe. ‘Kom gauw mee. Ik heb alles.’

‘Ja, maar ik wacht graag ook nog even op mijn portemonnee, pasjes, telefoon en riem’.

Riannes houding op dit moment is verdacht. Een veiligheidsman pikt haar uit de krioelende massa. Hij vraagt haar om even mee te komen naar een tafel, net buiten de drukte. Hij zegt dat hij haar steekproefsgewijs, ad random, heeft uitgekozen voor een nader onderzoek naar explosieven. Ik geloof niet dat dit ad random is. Haar lichte opwinding van zojuist was in de ogen van de beveiliging verdacht. Zij moet haar handtasje openritsen. De beambte gaat er met een handscanner voorzichtig in. Haar rugzak hoeft niet open. De handscan doet aan de buitenkant zijn werk. Nu gaat man een beetje aarzelend met de handscan langs het lichaam van Rianne. Buitenkant  armen, langs haar heupen, buitenkant benen en over de bergschoenen. De man slaat angstvallig alle plekjes over waar Rianne explosieven op haar lichaam zou kunnen verbergen. De handscan begint niet te piepen. Rianne mag naar de gate.

Om kwart voor zeven is het tijd om aan boord te gaan. Via de buitentrap dalen wij af naar het platform. Een klaarover staat op het zebrapad naar de vliegtuigtrap en leidt ons veilig naar de overkant. De vliegtuigen stonden hier al stil. Ander verkeer komt hier op dit moment niet langs.

Op onze boardingpass staat dat wij in rij 15 zitten. Boven aan de trap staat een stewardess ons op te wachten. Zij wil de boardingpasses zien. ‘Vandaag zit u in rij 15’, zegt zij. De verkeerstoren geeft groen licht. Voor het opstijgen wacht de piloot nog op een paar vogels die de startbaan blokkeren. Die nemen vijf minuten de tijd om zelf op te stijgen.

Tijdens de vlucht wordt geen maaltijd geserveerd. Gelukkig hebben wij vanochtend voor vertrek een kleine mueslireep gegeten. Na twee uur vliegen landen wij veilig in Alice Springs. Het vliegtuig stopt precies bij een zebrapad. Zonder klaarover steken wij over naar een laag gebouw van twee verdiepingen. Vanaf het zebrapad lopen wij over een overdekt pad tussen palmbomen en ander groen door naar het gebouw. Je zou bijna denken dat dit helemaal geen aankomst- of vertrekhal is, maar zomaar een gebouw in een landelijke subtropische omgeving. Toevallig is het wel het gebouw van de maatschappij waarmee wij hebben gevlogen.

Een taxi brengt ons aan de andere kant van de stad. Naar het camperverhuurbedrijf. Daar zijn wij om half elf. Er staat voor ons een Maui klaar. Over het verschil in ouderdom tussen Britz en Maui wordt niet gesproken. Ineens blijken Britz en Maui onderling heel goed uitwisselbaar te zijn. De Maui die wij krijgen toegewezen, heeft nu ongeveer evenveel kilometers op de teller staan als de Britz gisteren bij het inleveren in Darwin. Ruim 112000 km.

De eerste vraag die ons wordt gesteld: ‘Gaat u het toilet gebruiken?’ Tja, huren wij een camper met toilet om daar 4 weken lang geen gebruik van te maken? Volgens de filiaalhoudster zijn alle Mercedesmodellen vrijwel hetzelfde. Toch zien wij verschillen. De indeling in deze Maui is veel onpraktischer dan die in de Britz die wij van Perth naar Darwin hadden. Wij checken alles. Nou ja, bijna alles. Er ontbreekt nog wel wat en dat wordt aangevuld. Een set sleutels ontbreekt. Dat kan niet worden opgelost. De achteruitrijcamera die wij bij de vorige wagen hadden, ontbreekt. ‘Dan moet een van de twee maar even achterin op de uitkijk gaan staan’. Moet dat zo ruim vier weken lang? De deuren gaan niet op slot. Dat wordt gerepareerd. Een afdekplaat van de gaspitten is bij een eerdere gebruiker blijkbaar gesneuveld. Ontbreekt in elk geval. Volgens de verhuur is hier niets aan te doen. In eerste instantie accepteren wij dat nog. Na twee uur kunnen wij eindelijk vertrekken.

Om half een ’s middags kunnen wij eindelijk op zoek naar een ontbijt. Wij rijden naar een  winkelcentrum om iets te eten en om nieuwe voorraden aan te leggen. Alle deuren gaan op slot, behalve de schuifdeur. Zo kunnen wij de wagen niet onbeheerd achterlaten. Rianne gaat voor ieder twee broodjes halen terwijl ik op de wagen pas. Daarna direct terug naar de verhuur.

De technicus gaat aan de slag om het euvel op te lossen. Intussen gaan wij met een 4-wheel drive onze boodschappen doen. Om 3 uur keren wij terug bij het verhuurbedrijf. De filiaalhoudster heeft ons al een uur geleden gebeld om ons te melden dat de Maui klaar stond. Het telefoontje is niet bij ons binnengekomen. Zij heeft ons gemaild dat de Maui klaar stond. Het mailtje is niet bij ons binnengekomen. In de supermarkt hadden wij geen internet. Bovendien lopen wij daar niet de hele tijd op onze telefoon te kijken.

Goed, wij mogen nu opnieuw vertrekken. Helaas. Wij checken de deuren nog een keer. De schuifdeur gaat wel van buiten maar niet van binnen open. De technicus van het bedrijf komt tot dezelfde conclusie. Hij schroeft de schuifdeur open, haalt het binnenpaneel weg en ziet wat het probleem en de oplossing is. De vorige gebruikers hebben het kinderslot gebruikt en de deur niet meer van dat slot afgehaald.

Om vier uur kunnen wij dan eindelijk vertrekken. Voor ons een verloren dag. Ter compensatie van alle ervaren tegenslag krijgen wij een waardebon van 50 AUD Wij hebben nog net tijd om bij de Tourist Information wat inlichtingen over bezienswaardigheden te halen. Rianne vindt het stadje mooi, maar voelt zich niet veilig. Hier en daar lopen bedenkelijke individuen rond of zitten zij gewoon op de grond. Op enkele parkeerplaatsen liggen scherven van autoruiten. De politie surveilleert veelvuldig met auto’s door de straten van het niet al te grote centrum. Wij zoeken een camping, reserveren een plaats, rijden terug naar de stad en drinken een biertje. Toch nog een lichtpuntje aan het eind van de dag.