Alice Springs

Vrijdag 23 september 2016

Vanuit het vliegtuig zagen wij al enkele grote ribbels parallel aan elkaar in het landschap liggen. De MacDonnell Ranges. Bergketens die zich ten oosten, maar vooral ten westen van Alice Springs uitstrekken. Door de West Ranges loopt een 230 km lange trail. Een beetje te lang voor ons, gezien de korte tijd dat wij in deze regio zijn. Er zijn verschillende stukken van dit pad die qua natuurschoon extra de moeite waard zijn. Wij besluiten niet al te ver te rijden en een mooi stukje uit te kiezen voor een wandeling. Ruim veertig kilometer ten westen van Alice Springs ligt Standley Chasm. Een prachtige natuur, onderdeel van het lange-afstandpad.

Voordat wij de zijweg daarheen inslaan komen wij bij een Floodway in werking. In een dalletje in de weg stroomt het water van een kreek van de ene kant van het asfalt naar de andere. Hooguit drie tot vijf centimeter diep, dus geen probleem voor het passeren ervan. Bij zware regenval kan de waterstand wel hoger worden. Rechts van de weg staat een boom met zijn voet en zijn wortels midden in een waterplas die door de kreek is gevormd.

De wandeling bij Standley Chasm voert vanaf de parkeerplaats rechtstreeks een gorge in. Over een goed begaanbaar pad lopen wij parallel aan de droge bedding van een bergbeek. De vele bomen, varens, cycads met fris groen blad bewijzen dat hier voldoende water in de grond zit. Cycads zijn palmvarens met een heel korte stam. Het blad begint bijna direct vanaf de grond. De plantensoort is al meer dan 300 miljoen jaar oud. Zij diende voor de dinosaurussen al tot voedsel.

De gorge wordt steeds nauwer. Uiteindelijk komen de rechtopstaande bergwanden zo dicht bij elkaar dat de bodem van het ravijn nog maar een meter of zes breed is. Aan weerszijden reiken de wanden ongeveer tachtig meter boven ons uit. De rotsen hebben prachtige kleuren roodbruin, geel, brons, licht en donkergrijs en zwart. Het zonlicht lijkt deze kleurenpracht nog extra accent te geven. Aan de bovenkant is het ravijn niet veel breder aan op de bodem. Door een betrekkelijk smalle spleet zien wij boven ons de blauwe lucht. Op de bodem van de droge bergbeek lopen wij zo’n honderd meter door, tussen de prachtige steile rotsen. Dan stuiten wij op een ketting die het einde van deze wandelroute markeert. Achter de ketting liggen grote rotsblokken schots en scheef over de volle breedte van het ravijn. Hier is geen pad. Voor zelfstandig lopen zonder gebruik van enig klimmateriaal kun je niet verder.

Halverwege het pad dat wij gelopen hebben gaat een ander pad omhoog. Onderdeel van de lange trail door de MacDonnell Ranges. Met platte rotsblokken en stenen slingert het pad zich langs een vrij steile helling naar boven. In een half uur zijn wij bij het uitgangspunt op de top van deze ene berg. Aan de andere kant gaat het pad weer naar beneden. Om ons heen zijn andere bergen. Afgeronde kale bruin-gele bergtoppen steken boven het groen van bomen en struiken uit. Tussen de bergen door zie je in de richting vanwaar wij gekomen zijn het leger gelegen land met in de verte de parallelle bergketen. In de andere richting slingert een vallei zich tussen de bergen door. Ergens beneden ons loopt de lange trail lengte door het dal naar het volgende bezienswaardige stuk van de route.

Terug op de parkeerplaats lopen wij nog even een ander pad. Het voert ons naar de top van een lagere heuvel. Daar hebben wij uitzicht op de parkeerplaats, de kiosk erbij en natuurlijk op een deel van het lager gelegen land.

Na de middag brengen wij in Alice Springs een bezoek aan het museum van Royal Flying Doctor Service. Het is gevestigd in het Control Station van deze organisatie hier in het centrum van Australië. In 1916 schreef John Flynn een brief aan toenmalig minister-president W. Hughes. Daarin vroeg hij om steun voor een initiatief om door het inzetten van een vliegtuig de mogelijkheden van medische zorg aan mensen in de outback te verbeteren. Het duurde nog tot 1928 voordat het eerste vliegtuig de lucht in ging. Gehuurd van een bedrijf in Queensland, dat later uitgroeide tot het huidige Qantas. Aanvankelijk landden vliegtuigen op droge rivierbeddingen, vlakke rotsen of niet geëgaliseerde zandgronden. Tegenwoordig zijn er verspreid door heel Australië wel landingsstrips. In het eerste vliegtuig konden behalve de piloot en de arts ook de patiënt en vier andere personen mee aan boord. De medische hulpmiddelen en de radiocontacten waren in die begintijd nog redelijk primitief.

In de tweede helft van vorige eeuw ging Flying Doctor Service over tot de aanschaf van eigen vliegtuigen en het opleiden van eigen piloten.  Momenteel heeft de organisatie 61 eigen vliegtuigen met eigen piloten en artsen. Een aantal daarvan is uitgerust voor het leveren intensive care. Ook worden de vliegtuigen ingezet voor spoedambulancevervoer, bijvoorbeeld in geval van orgaantransplantaties of noodgevallen.

In het Control Station in Alice Springs is ook een Centre for Remote Health gevestigd. Het allereerste begin hiervan was primitief radiocontact, waarbij degene die achter de microfoon zat, zelf met fietstrappers de stroom voor zijn radioapparatuur moest opwekken. In  de vijftiger jaren kreeg een verpleegster het lumineuze idee om afgelegen veestations, Aboriginals gemeenschappen en andere bewoners van de outback een health kit te laten aanschaffen. In elke koffer zat een standaardpakket met pleisters, verband, pillen, poeders en drankjes, alles op dezelfde manier van een eigen nummer voorzien. Via de radio kon de arts of verplegende instructie geven hoe vaak welk pilletje of drankje moest worden  ingenomen of hoe een bepaald verband moest worden aangelegd. Ook werd gebruik gemaakt van telegrafie.

Tegenwoordig zijn er modernere mogelijkheden van communicatie. Skype, internetwebsites, satelliettelefoon. Ook Flying Doctor Service en haar patiëntenkring gaat met haar tijd mee. De organisatie heeft haar werkterrein in bijna heel Australië. Bijna 300 miljoen km2.

Ondanks hun gemeenschappelijke donkere uiterlijk zijn de aboriginals niet één groot volk. Zij zijn lid van verschillende leefgemeenschappen, elk met hun eigen dorp en leefgebied en met accentverschillen tussen hun culturen. In Mparntwe, zoals Alice Springs in de taal van de lokale aboriginals wordt genoemd, en de omgeving ervan woont het Arrernte volk.

Voor het eerst wordt hier 10 dagen lang vanaf het invallen van de duisternis tot ongeveer half elf een lichtshow georganiseerd. In Alice Springs Desert Park. Dat ligt juist buiten de stad, maar er worden schoolbussen ingezet om mensen gratis daarnaartoe te vervoeren. De bussen komen elke 10 minuten langs verschillende ophaalpunten. Onder andere bij het Aboriginal Cultural Centre tegenover onze camping. Terwijl wij op de volgende bus wachten nemen wij snel een kijkje in de galerie van het cultureel centrum. Er hangen prachtige schilderijen, soms in felle kleuren. Gemaakt door kunstenaars van het Arrernte volk. Net als in Arnhemland zien wij hier veel kunstwerken in de stijl van het pointilisme. En natuurlijk met de bekende verbeeldingen van de goede en kwade geesten, de Regenboogslang, de jacht, boemerangs, speren, pijl en boog en als buit kangoeroes en emoes.

In het park is de lichtshow in volle gang. Voor ons is een bergketen, onderdeel van de Ranges. Vanaf afstand geheel in het licht gezet. Vooral in de kleuren die van  veel aboriginalkunst al bekend is. Rood-bruin, geel, blauw. Tegen deze achtergrond zijn een heleboel draaiende boemerangs te zien alsof ze zojuist zijn geworpen. Elke paar minuten verandert de verlichting. Een doorlopende voorstelling, waarbij de beelden ook kleuren en figuren ook regelmatig terugkeren.

Er is een constructie gebouwd van vier hoge gebogen metalen poten. Waar die boven bij elkaar komen hangen sterke lampen. Computergestuurd worden vanuit de kruising grote afbeeldingen van kunstwerken van lokale kunstenaars op de grond geprojecteerd. Zoals de folder van dit evenement vermeldt: met de nieuwste technologie wordt hedendaagse kunst op 300 miljoen jaar oude bodem geprojecteerd. Via een geluidsinstallatie geven de kunstenaars zelf bij hun werkstuk een korte toelichting op de inhoud en de bedoeling van hun werkstuk. Het gaat steeds om de bekende culturele elementen en om de sterke band met de grond van hun volk in en rondom Alice Springs.

Enkele meters verderop staan enkele reuzenrupsen op de grond. Fraai gekleurd en van binnenuit verlicht. Nog weer verder staan een enkele verlichte parasols met heel mooie landschapsafbeeldingen in frisse kleuren.

In een glazen hokje is een klein bedieningspaneel, waarmee groene laserstralen worden bespeeld. Als lange lansen priemen zij de duisternis in. Zij bewegen van links naar rechts, van boven naar beneden en omgekeerd. Ook dansen zij in golvende bewegingen op de maten van begeleidende muziek. Het aardige is dat mensen uit het publiek hier de knoppen mogen bedienen en zo het groene lijnenspel voor een deel zelf kunnen bepalen.

De lichtshow is niet echt uitgebreid, maar zeker de moeite van een bezoek waard.

De schoolbus zet ons weer af bij het aboriginal cultureel centrum tegenover onze camping. Het hek voor de ingang van onze camping is dicht en op slot. Onze sleutel ligt in de camper. Bezoekers die met hun eigen wagen naar de lichtshow zijn geweest, brengen redding. Zij hebben wel een sleutel bij zich waarmee het hek kan worden geopend.

Op onze camping is een goede wifi-verbinding. Mijn notebook heeft echter kuren. Mijn taakbalk doet niets, waardoor ik geen programma’s kan openen. Mijn wifi is zo ingesteld dat ik alleen kan inloggen via onze camping in Darwin, hier 1500 km vandaan. Met geen mogelijkheid krijg ik die instelling veranderd.