Krokodillencircus

Zondag 18 september 2016

Het is al weer weken geleden dat wij een dag zonder zon hadden. De laatste regenbui was in Perth. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Vandaag is de lucht grijs. Blauwe lucht en zon krijgen wij niet te zien. Gisteren zagen wij op de camping een paar kleine zwarte zwaluwen met witte borstveren. Deze vogels vormen de aankondiging van het natte seizoen.

De weg van Jabiru naar Darwin gaat in westelijke richting nog een heel eind door het Kakadu National Park. Wij rijden door een uitgestrekt savannegebied. De bomen in het bos aan weerszijden van de weg vertonen onder aan de stam zwartgeblakerde schors. Het gevolg van het afbranden het lange droge gras in het begin van het droge seizoen. Daarboven hangen lappen slappe boomschors als losse vellen naar beneden. De stammen zelf zijn van blank wit hout. De schade aan de bomen is ontstaan door de kracht van het water. Tijdens het natte seizoen staan de bomen enkele maanden tot hun kruin in het water. Toch zijn de kruinen vol fris groen blad. Het bewijs van het grote herstelvermogen van de natuur in deze tropische omgeving. Op de bodem groeit ook fris groen gras. Gegroeid na het affakkelen van het oude gras en na de regenval van enkele weken geleden.

Er zijn ook grote stukken bos waar tussen de loofbomen veel palmbomen met korte stam staan. Bijna alle palmbladeren zijn bruin en hangen er slap bij. Alleen boven in de kruin zijn korte groene bladeren te zien. Nieuwe groei van dit seizoen.

Wij kruisen de South Alligator River. Waarschuwingsborden, maar geen krokodil te zien. Kilometers verder kruisen wij de West Alligator River. Meer water. Weer  waarschuwingsborden, maar geen krokodil te zien. Wij beginnen ons zorgen te maken. Krijgen wij nog wel een krokodil te zien voordat wij het noorden van Australië verlaten?

Het Kakadu National Park is weliswaar groot, maar niet eindeloos. Wij rijden het park uit en komen nu in de wetlands. Het weer past zich aan. De eerste regenbui komt over ons heen. Bescheiden nog, als om ons niet af te schrikken. Open vlakten met zwarte grond. Voor een deel begroeid met vers gras. Voor een ander deel droog en opengebarsten door de droogte. Struiken zijn  er bijna niet. De bomen die hier groeien moeten de uitersten van de verschillende seizoenen overleven: de droogte en hitte van de maanden juli tot begin oktober, de hevige regen- en onweersbuien in de periode daarna, de cyclonen in de periode december tot en met maart. Bovendien hebben zij de ene keer te maken  met zoet water, de andere keer met zout water.

In de buurt van de brug over de Adelaide River staat een prachtig museum. Window on the Wetlands. Het is mooi opgezet en geeft in tekst, materialen, foto’s en video’s uitgebreid informatie over de flora en fauna in de Wetlands en de invloed van de verschillende seizoenen hierop. Daarbij wordt aandacht geschonken aan het leven op het land, onder en boven de grond, in het water en in de lucht.

In het museum liggen reclamefolders voor cruises naar springende krokodillen. Toen wij voor het eerst over deze cruises hoorden, waren wij vastbesloten om daar niet voor te boeken. Het leek ons een circusact. Vergelijkbaar met de springende dolfijnen in Harderwijk. Als je honger hebt, wil je wel springen naar wat voedsel. Nu veranderen wij toch van gedachten. Als de keuze is: geen krokodil zien òf een springende krokodil zien, dan kiezen wij toch maar voor het laatste. Ons fototoestel wil ook wat.

Vlak bij het museum ligt de Adelaide River. In een vrij brede  baan slingert de Adelaide River zich door het landschap. Hier stroomt het hele jaar door voldoende water om te zorgen voor een weelderige groei. Bomen en mangroven hangen over en in het water en verhinderen het uitzicht over het land. Op de kaart zien wij dat de rivier met veel bochten door de Wetlands naar zee stroomt.

De rivier staat onder invloed van de getijden. Eb en vloed hebben dus gevolgen voor de waterhoogte. Bovendien kunnen door de open verbinding met zee hier ook zoutwaterkrokodillen komen. Overigens overstroomt de rivier tijdens het natte seizoen. In Nederland lopen dan de uiterwaarden van een rivier vol. Hier de hele Wetlands. In het wet season kan de rivier wel 14 km breed worden.

Wij gaan als laatsten aan boord en zoeken een plekje op het bovendek van de boot van de Spectacular Jumping Crocodile Cruise. Op het benedendek zitten mensen veilig achter glazen ramen te wachten op wat komen gaat. Op het bovendek staan plastic stoelen voor de passagiers, maar niemand gaat zitten. Een tiental mensen staat aan bakboord, een tiental mensen aan stuurboord. De trossen gaan los, de boot komt los van de wal. De dame van dienst op het bovendek spant een ketting tussen bak- en stuurboordzijde en verzoekt alle passagiers aan de kant te blijven waar zij nu staan. Een andere dame staat aan het roer en geeft door een microfoon commentaar alsof zij in een circustent staat. De boot is een oude schuit. Iedereen wordt verzocht om aan één kant van de ketting te blijven. Als iedereen tegelijkertijd naar dezelfde kant rent, kan de boot topzwaar worden en kapseizen. Dan hebben de krokodillen voldoende voer voor de volgende veertien dagen en heeft de maatschappij voorlopig geen omzet meer.

Wij varen een kilometer stroomopwaarts. Boven ons hangen grauwe wolken, maar het varen over de rivier is prachtig. Na een paar kilometer varen zet de stuurvrouw de motor van het schip stil. Zij roept door de microfoon dat hier de verblijfplaats is van een grote mannelijke krokodil. En ja, het stilvallen van de motor van de boot is voor het beest het sein om tevoorschijn te komen. Kalm komt hij naar de cruiseboot toe gezwommen. De dame van dienst op het bovendek pakt een lange hengel en doet daar als aas een grote homp vlees aan. Die laat zij voorzichtig neerdalen boven de kop van de krokodil. Die kijkt ernaar, weet dat de hengel toch weer wordt opgehaald en dat hij zal mishappen. Dus doet hij niets en wacht af. De dame zwaait met het brok vlees voor de ogen van het oude beest, kaatst er enkele keren mee op het water. De krokodil heeft bij de vorige cruise twee uur geleden ook al vlees gehad en heeft nog niet veel trek. Toch draait hij al een beetje bij en zwemt in de richting van het aas. Hij beseft dat hij met alleen kijken het vlees niet zal veroveren. Enige activiteit is vereist, dus hapt hij een keer naar het vlees. De dame trekt de hengel op tijd omhoog.

Dit ritueel wordt een paar keer herhaald. De krokodil begint wat ongeduldig te worden en wil vlees in de bek krijgen. Hij komt omhoog, rekt zich uit, hapt in de lucht en ploft terug in het water. De mensen aan stuurboord genieten. Die aan bakboord staan tegen de ketting aan, maar houden zich aan de regels en blijven aan hun kant. Na drie keer tot borsthoogte uit het water verrezen te zijn heeft iedereen aan boord zijn foto’s wel kunnen maken. De oude krokodil krijgt als beloning het stuk vlees.

De stuurvrouw manoeuvreert de boot zodanig dat de krokodil nu aan bakboordzijde naast het schip ligt. Voor de toeschouwers op die helft van het schip wordt de show nog een keer herhaald. Hetzelfde ritueel. Een paar keer mishappen en uiteindelijk de beloning krijgen.

Dan gebeurt iets onverwachts. Vanaf de wal komt een jonge krokodil naar de boot gezwommen. Die heeft ook zin in een hapje. Hij probeert het vlees uit de bek van het oude beest te pakken, maar die staat dat niet toe. Een kort gevecht ontstaat. Twee krokodillen gaan met elkaar op de bek, slaan met hun staarten woest om zich heen. Al snel druipt de jonge krokodil af en zwemt terug naar de wal. Het oude baasje heeft zijn positie in dit deel van de rivier bevestigd.

Intussen is het gaan regenen. Eerst zachtjes, daarna steeds harder. De eerste moessonregen? De boot vaart stroomafwaarts, passeert de aanlegsteiger en vaart nog een paar kilometer verder. Weer valt de motor stil. Het sein voor een vrouwtjeskrokodil om naar de boot toe te komen. Van de andere oever komt nog een vrouwtje aangezwommen. Dat is niet de bedoeling. Zoveel vlees heeft de dame van dienst niet in de kuip. De stuurvrouw manoeuvreert de boot tussen de twee beesten in en laat de schroef  veel turbulentie in het water maken. De tweede krokodil begrijpt dat zij deze ronde niet aan de beurt is en druipt af. Het eerste vrouwtje springt gretig op naar het aas dat haar wordt voorgehouden. Zoals het hoort voert zij de show aan beide kanten van de boot op.

Een stukje verderop moet nog een derde krokodil actief worden. Dan is het tijd om terug te keren. Het giet nu pijpenstelen en niemand houdt zijn camera meer buitenboord. Bovendien moet de boot op tijd terug zijn voor de volgende cruise, die twee uur na onze afvaart begint.

Over een gravelweg rijden wij terug naar de Highway. Wij passeren een billabong, een waterplas die achterblijft als het water na het regenseizoen is gezakt. Veel verschillende vogelsoorten vliegen hier heen en weer, zwemmen, duiken met hun kop onder water op zoek naar voedsel. In de swamp ernaast, een modderpoel groeit voldoende nieuw gras om een stel zware zwarte koeien met lange kromme horens in leven te houden. De beesten zien er goed doorvoed uit.

De Arnhem Highway komt uit op de Stuart Highway. Er staan zelfs goed functionerende verkeerslichten om het weinig verkeer dat er op zondag is, te regelen. Dichter bij Darwin komen we zelfs langs een flyover. Sinds Port Hedland niet meer gezien. En alle verkeerslichten zijn heel modern voorzien van ledlampen.

Wij kiezen een camping onder de start- en landingsbaan voor grote vliegtuigen. Onder die voor kleine vliegtuigen ligt namelijk geen camping. En verder is dit de enige camping in Darwin waar je ook met de camper naar toe kunt.

Op zondag en op donderdag is er bij Mindil Beach een Sunset Market. Wij zijn nog mooi op tijd om die te bezoeken. Veel kraampjes. Krokodillenlederwaren, een reclamestand voor cruises naar springende krokodillen, parelsieraden, gewone sieraden, aboriginal kunst. Enkele straatmuzikanten en een reclame-act voor een knalzwepenshow. En onvermijdelijk heel veel kraampjes met etenswaren. Vietnamees, Indisch, Indonesisch, Thais, Italiaans. Gekookt, gefrituurd, gebakken. Voor elk wat wils. Wij kopen juist voor de volgende regenbui een lichte Indische maaltijd en eten die in onze camper op. Als afsluiting van de dag drinken wij een biertje aan de bar in het hotel waar wij woensdag gaan overnachten.