Hoge bomen vangen veel wind

Zaterdag 5 november 2016

Als wij de auto inpakken regent het. Op onze tocht over de Lyell Highway houden wij het niet droog. Niet vreemd natuurlijk, want een regenwoud zonder neerslag is geen regenwoud. Onderweg zien wij een paar opvallende bomen staan. Even denken wij dat deze een grijs-groen blad hebben. Bij nadere beschouwing blijken het echter dode houten skeletten te zijn, waarvan de stam en de takken helemaal met mos zijn begroeid.

Bij Tungalinah rijden wij langs een grote waterkrachtcentrale. Dikke buizen lopen dwars door de prachtige bossen langs de hellingen naar de centrale toe. Bij Tarraleah opnieuw buizen. Waarschijnlijk onderweg naar Tungalinah. Staaltjes van moderne techniek. Milieuvriendelijke energiewinning. Zeker. Maar een enorme verstoring van het landschap zoals dat zich hier in duizenden jaren heeft gevormd.

Na een flink aantal kilometers verlaten wij het regenwoud en komen wij in ontgonnen gebied. Dat wil zeggen: hier hebben alle eeuwenoude bossen plaats gemaakt voor agrarische activiteiten. Een uitgebreid heuvellandschap met groene weiden. Schapen en koeien doen zich te goed aan het malse lentegras.

Na de middag komen wij via de Gordon Road bij Mount Field National Park. Opnieuw een regenwoud. Relatief klein. Hier maken wij vanaf het Visitor Centre een wandeling naar de Russel Falls. Een waterval die etagegewijs naar beneden komt. Een klein stukje verder is de Horseshoe Falls. Hier komt het water van de Russell River langs een hoefijzervormige wand naar beneden. Noch in of bij de rivier, noch bij de twee watervallen zien wij de platypus, het vogelbekdier, dat juist hier ook gespot zou kunnen worden. Door de zware regenval van de afgelopen weken is er teveel water en stroomt het te snel. Deze merkwaardige dieren bewegen zich liever in wat rustiger wateren. Het zijn zoogdieren, maar met zwemvliezen tussen de tenen en met een soort eendenbek die als een zuurstofmasker op hun snuit geplakt lijkt. Zij zijn de enige zoogdiersoort die eieren legt. Niet meer dan twee per keer.

Onze wandeling voert nog wat verder door het regenwoud, naar een paar hoge bomen. De eucalyptus regens, de hoogste bomen van heel Australië. Bij één boom staat de hoogte aangegeven. 79 meter. De eerste tak bevindt zich op 37 meter hoogte, nog niet op de helft. De hoogste boom op Tasmanië telt 98 meter. Trots melden de bordjes in het bos dat de bomen hier in het regenwoud tot de hoogste ter wereld behoren. Tegelijkertijd wordt erkend dat de grootste gemeten boom met een hoogte van 111 meter een redwood in Californië is.

Net als op andere plaatsen waar wij in een oerbos hebben gewandeld, liggen ook hier veel reuzen plat. Veelal met een dikke laag mos erop. Een paar zijn omgezaagd in een verleden toen dat nog mocht. Veel zijn in de loop van de tijd omgewaaid. Vele meters boomstam vormen rechte horizontale lijnen tussen andere recht staande bomen. Waar zij dwars over het wandelpad liggen, zijn stukken uit de stam gezaagd. Blokken hout met een doorsnede van een meter of meer liggen naast het pad. Met enige verbazing kijken wij naar de wortels van deze mastodonten. Hoe is het mogelijk dat zulke hoge bomen zo weinig en zo ondiepe wortels hebben? Geen wonder dat zij bij harde wind kunnen omvallen. Eigenlijk een wonder dat er toch nog zoveel recht overeind staan.

Nog één keer genieten wij van de bomen, de varens, de mossen, de geur van het vochtige regenwoud. Dan stappen wij in de auto en rijden terug naar de bewoonde wereld. Naar Hobart. Wij laten het regenwoud en de regen achter ons. Daarmee ruilen wij de natuurgebieden van Australië in voor de grote stad. Sydney wacht op ons.

Hobart is het nog wel fris, maar droog. Om de Mount Wellington hangt een zware wolk, maar de top is wel zichtbaar. In het Orana House in Lindisfarne krijgen wij dezelfde kamer als bijna twee weken geleden toen wij in Tasmanië aankwamen. De keuken en de ontbijtzaal staan helemaal tot onze beschikking voor het bereiden en gebruiken van een warme maaltijd.