Highlights van Sydney

Woensdag 9 november 2016

Voor vandaag is een grote kans op regen voorspeld. Er kan wel 9 mm neerslag vallen. Bij ons vertrek naar de stad is het zwaar bewolkt, maar droog. De stadsbus brengt ons naar de Botanische Tuinen, waar wij om half elf een gratis rondleiding krijgen. Met een oppervlakte van 34 hectaren is er te veel te zien voor een guided tour van anderhalf uur. Een vrijwilligster leidt ons rond en laat ons een aantal highlights zien.

Een bijna onzichtbaar bruggetje wordt aangeprezen als de oudste brug van Australië en moet  om die titel dus concurreren met een stenen brug in Richmond, Tasmanië. Een dame van seniorenleeftijd leidt ons als vrijwilligster met het nodige enthousiasme rond. Met enige trots troont zij ons mee naar de bloeiende waratah tree. Een boom met mooie rode bloemen. Deze bloem vormt het florasymbool voor New South Wales. Luidruchtige, kleurrijke regenboogvogels, ook wel Lorrievogel genoemd, doen zich tegoed aan de rode blaadjes. Zij hebben het druk. Regelmatig vliegen zij van bloem naar bloem, achter elkaar aan of juist van elkaar weg. Maar zij blijven bij deze boom.

In de Gardens staan verschillende banksia’s. Een cilinder- of kegelvormige bloem met een egelachtige oppervlakte. Alleen zijn de bloemblaadjes niet zo stekelig als de haren van een egel. Er bestaan wel meer dan 150 verschillende soorten. Het bijzondere van deze plant is dat zij bij bosbranden met een sap een beschermende laag om de bloemzaden aanbrengt, waardoor deze niet door de vlammen worden verteerd. Als de brand voorbij is, opent de beschermende laag zich weer en kunnen de zaden ontkiemen.

Wij zien een ficusboom waarop verschillende andere planten parasiteren. En een Strangler Fig die zich zo innig met zijn parasieten verstrengelt dat hij er zelf op den duur aan overlijdt. Daarnaast diverse soorten dennenbomen. Met lange of korte, kromme of rechte, afhangende of rechtopstaande naalden. Palmbomen, verschillende bamboesoorten, bomen met brede kruinen of alleen met kale stammen.

Met een groot gevoel voor historie staat zij stil bij een boom die hier in de 19e eeuw door prins Alfred is geplant als dankbetuiging voor de medische verzorging nadat hij in Australië door een Ier was neergeschoten. Een aanslag die hij wonderwel overleefde. De boom staat er inmiddels volwassen bij.

Bloemen in alle kleuren. Geel rood, blauw, paars, wit. Het park is heel uitgebreid en gevarieerd. Na anderhalf uur beëindigt de vrijwilligster de rondleiding. Zij nodigt ons uit om met andere vrijwilligers andere rondleidingen te maken, omdat iedere gids zo zijn eigen voorkeuren heeft. Of om een tour te maken, met name gericht op de aboriginal-geschiedenis van deze omgeving.

Wij maken nog een korte wandeling en letten niet alleen op de flora, maar ook op de fauna. Het lukt ons om de drukke regenboogvogels op de foto te krijgen. Ibissen lopen brutaal door het park. Zij trekken zich niets aan van bordjes met een verbod om je op de bloembedden te begeven. Ook strijken zij neer op tafels van het caféterras om achtergelaten fritesbakjes leeg te eten.

Een pluver loopt met zijn gele snavel in het gazon naar voedsel te zoeken. Een waterhoentje zwemt rustig in een vijver rond. Een kopoaburra strijkt neer op de tak van een boom en blijft vanaf die plaats een tijdje de omgeving verkennen voordat hij weer verder vliegt. Een gezin van vader, moeder en vijf jonge houteendjes zoeken hun weg in een modderige vijver met ontluikende lotusplanten.

Na de middag lopen wij de Botanische Tuinen uit en langs de Farm Cove. Een soort uitgeholde rotswand langs de kade van de gelijknamige baai in de haven Op de punt van de  landtong komen wij bij Mrs Macquaries Chair. In de rotswand is een bankje uitgehouwen. Hier zat Mrs Macquaries, de vrouw van de gouverneur van Australië in het begin van de 19e eeuw, geregeld te genieten van het uitzicht over de haven. Vanaf deze plaats kijken wij uit over de marinehaven met een paar grijs geverfde vaartuigen. Om de Sydney Habour Bridge en het Opera House te zien, moeten wij toch echt weer opstaan en teruglopen langs de oever waarover wij zijn gekomen.

Het valt ons op hoeveel mensen hier hun middagpauze gebruiken om te alleen of in groepsverband te sporten of te joggen. Mannen en vrouwen van diverse leeftijden lopen te rennen, draven, traplopen, rekken en strekken of zijn bezig met opdrukken, buikspieroefeningen en wat al niet meer. Overigens zijn er ook veel mensen die dit alles na hun werk doen, op weg naar huis. Mensen met een rugzak vol bagage lopen dan hard naar huis, een heuvel op of af, of fietsen in sportieve kledij hard maar voorzichtig door de stad.

Om de Farm Cove heen wandelen wij naar Bennelong Point. Hier staat het Opera House. In minder dan een halve eeuw uitgegroeid tot het symbool van Sydney, zoals het Vrijheidsbeeld dat is voor New York of de Eiffeltoren voor Parijs. Wij laten ons graag in het gebouw rondleiden en krijgen informatie over de totstandkoming ervan.

In 1956 besloot de toenmalige regering van Australië een prijsvraag uit te schrijven voor het ontwerpen van een beeldbepalend gebouw voor het organiseren van grootschalige culturele evenementen. In 1958 werd de tekening van de Deense architect Jorn Utzon als prijswinnend ontwerp uitgekozen. Voortvarend werd met de bouw van het complex begonnen. De Australische premier Cahill was een enthousiast pleitbezorger van  dit project. Utzon begeleidde de bouw tot en met de eerste bouwlaag.

In het midden van de zestiger jaren veranderde het politieke krachtenveld in Australië. De nieuwe regering deed moeilijk over de uit de hand lopende kosten en stuurde Utzon terug naar Denemarken. Zonder diens verdere begeleiding werd de bouw voltooid en in 1973 vond de officiële opening door koningin Elizabeth II plaats. Ook prins Charles was daarbij. Utzon ontving voor deze opening niet eens een uitnodiging. Hij heeft het gebouw nooit meer zelf in voltooide staat gezien.

Later werd hij volledig in ere hersteld. Zelfs ontwierp hij in Denemarken een uitbreiding van het gebouw. In 2006 werd ook deze uitbreiding door koningin Elizabeth geopend. Een jaar later plaatste de UNESCO het gebouw op de World Heritage List van de Verenigde Naties. Een nogal unieke gebeurtenis voor een gebouw van zo recente datum. In 2008 overleed de architect op 90-jarige leeftijd.

De daken lijken op de bol staande zeilen van een schip, maar met hun kleine witte en off-white-kleurige tegels ook op de geschubde huid van een vis. De vloeren binnen en buiten zijn van de roodbruine kleur die wij op onze reis door Australië zo vaak zijn tegengekomen. Alle houten betimmeringen aan de plafonds en wanden zijn van Australische boomsoorten vervaardigd.

Met zijn zeven zalen en een groot voorplein biedt het Opera House plaats aan zo’n 7000 bezoekers tegelijkertijd. Alleen de grootste zaal, de Concert Hall, biedt al plaats aan 2700 gasten. De tweede grootste zaal, het Joan Sutherland Theater, genoemd naar de beroemde Australische operazangers, heeft 1500 stoelen en een orkestbak voor 70 musici. Per jaar worden in het Opera House ongeveer 1600 shows opgevoerd. Opera’s operettes, musicals, toneel- en balletvoorstellingen, discussiefora, verkiezingsbijeenkomsten, congressen.

Na ons bezoek aan het Opera House lopen wij naar Circular Quai. Hier nemen wij de ferry naar Pyrmont Bay en Darling Harbour. Dit was in het verleden het industriële deel van de haven. Er waren verschillende werven, maar de industrie verdween en het gebied verpieterde. In het recente verleden werd het gebied herontwikkeld. Er kwam een groot nieuwcongrescentrum, een grote mall met winkels en restaurants. Wij maken een wandeling door de wijk, maar missen er sfeer en gezelligheid. Oude woonstraatjes en grote kantoorkolossen staan er door elkaar. Brede flyovers naar de moderne Anzac Bridge en een monorail doorkruisen het gebied en belemmeren een vrije wandeling. De grote vismarkt is inmiddels gesloten en ziet er op dit uur van de dag verlaten uit. Alleen aan de waterkant bij de restaurants en bars is het wat drukker en gezelliger. Jammer, dat er inmiddels een onweer over ons heen komt, gepaard gaande met hevige regen. In een groot, modern restaurant maken wij gebruik van het Happy Hour. Het onweer drijft over, maar de regenbui houdt aan. De voorspelde 9 mm neerslag lijken er vandaag toch nog te komen.

In de stromende regen lopen wij de wijk uit, door de Bathurst Street naar de Elizabeth Street. Daar nemen wij de bus naar Waterloo, de wijk waar ons appartement is. Als wij daar naar binnen gaan regent het nog steeds. Gelukkig hoeven wij vanavond niet meer de deur uit.