Exmouth

Zaterdag 27 augustus 2016

Bij het binnenrijden van Exmouth passeren wij een nieuwbouwwijk met luxe vrijstaande woningen, alle gelegen aan enkele kleinschalige insteekhaven met rechtstreekse verbinding met de zee. Hier kunnen de bewoners hun eigen zeewaardig schip achter hun woning afmeren.

Op de camping vragen wij de weg naar het centrum van de plaats. Het blijkt maar vijf minuten lopen. Het centrum blijkt te bestaan uit een klein winkelcentrum met twee IGA-supermarkten en een tiental andere winkels. Daar is alles mee gezegd.

Exmouth ligt op de punt van een brede landtong, zoals Den Helder in de punt van Noord-Holland ligt. In de Tweede Wereldoorlog was hier een marinebasis met onderzeeboten. Japanse bommenwerpers probeerden  ook aanvallen op militaire objecten in deze omgeving uit te voeren, maar die werden afgeslagen.

Op de uiterste punt van de landtong staat sinds 1960 een station voor Zeer Lage Frequentie communicatie. Daarlangs rijden wij het Cape Range National Park in. Het eerste wat wij tegenkomen is Vlamingh Head. Een heuvel, genoemd naar de Nederlander die in 1696 in dit gebied voet aan land zette. Op de heuvel staat een vuurtoren, in het begin van de vorige eeuw gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond hier afweergeschut opgesteld om eventuele Japanse luchtaanvallen af te slaan.

Door het park gaat een 90 km lange verharde weg, parallel aan de kust. Er zijn verschillende doorsteken naar het prachtige witte strand. Snorkelaars en zwemmers kunnen hier ruimschoots aan hun trekken komen. Het koraalrif strekt zich van Coral Reef tot hier uit. In een visitor centre zien wij een film met de rijke flora en fauna die voor de kust onder water aanwezig is. Meer dan 250 koraalsoorten, meer dan 700 verschillende vissoorten, in de vreemdste vormen en de meest fantastische kleuren. Geen wonder dat in het hoogseizoen hier alle overnachtingsplaatsen op de campings, in het hotelresort en in het backpackershouse volgeboekt zijn.

Verderop ligt het strand waar zeeschildpadden hun eitjes onder het zand verbergen. Als deze uitkomen, kruipen de kleine schildpadjes over het strand naar de zee. Een levensgevaarlijke activiteit, want op het strand loeren krabben op een heerlijke maaltijd. En anders zijn er de vogels nog die ook van schildpadden houden.

Op Turquoise Beach kan Rianne de aandrang niet weerstaan om even in het water van de oceaan te zwemmen. Dicht bij het strand kan zij onder zich al een rijkdom aan vissen en koralen zien. Om ons heen pakken donkere wolken zich samen, maar Rianne is toch al nat.

Vandaag zijn enkele regenbuitjes voorspeld. ‘Een buitje of twee’. Wij krijgen ze allebei in het National Park. Op de weg blijven hier en daar kleine plasjes water staan. Voor ons een geluk, want voor het eerst in de tien dagen dat wij nu aan het rijden zijn, zien wij een levende kangoeroe. Het beestje laaft zijn dorst aan de waterplas op de weg. De kangoeroes in deze regio zijn niet groot. Naar schatting een meter tot 1,20 meter. De kangoeroe kijkt ons verbaasd aan, laat zich aarzelend fotograferen en verdwijnt dan in het struikgewas langs de weg. In de afgelopen tien dagen heeft Rianne al zeker twintig en ik zes kangoeroes dood langs de weg zien liggen. Vandaag dus de eerste levende.