Coral Bay

Vrijdag 26 augustus 2016

Om zeven uur loop ik naar het kantoor waar tours naar het koraalrif worden geboekt. Het is nog niet open, dus ga ik om acht uur weer. Ik wil er op tijd bij zijn om te voorkomen dat de boten vandaag vol zijn. Gelukkig is er voor Rianne en mij nog plaats op de glasbodemboot. Deze vertrekt als het vloed is. Vandaag is dat pas om half een ’s middags.

Dus hebben wij een rustig ochtendje met koffie drinken in het zonnetje, een strandwandeling maken en pootje baden in het heldere zeewater.

Op de afgesproken tijd zijn wij bij de boot. Met twee bemanningsleden en vier passagiers varen wij uit. Door de glasbodem zien wij onder ons een heleboel koralen voorbijkomen. Overwegend groen. Geen felle kleuren, maar meer flets. In dit gebied zijn wel 270 verschillende koraalsoorten gevonden. Geen wonder dat er zoveel verschillende vormen zijn. Bloemkolen, broccoli, slakroppen, boerenkool, champignons, sponsen, grote gespikkelde eieren, dichte struiken met korte vertakkingen en nog kortere stompjes met blauwe uiteinden. De koralen groeien in een verschillend tempo. Sommige zo’n drie millimeter per jaar, andere drie millimeter per tien jaar of langer. Er tussendoor zwemmen kleine vissen. De meeste met een schutkleur, enkele met een fel kleurtje.

Halverwege onze tocht gooit een bemanningslid wat voer in het water. Grote red snappers schieten erop af, buitelen over elkaar heen. Ieder voor zich gaat voor de buit. Geen sociale verdeling. Het recht van de snelste en/of de sterkste. Een school kleine zebragekleurde visjes wil ook een deel van het voedsel, maar is minder snel en dus veel te laat.

Even verderop komen wij bij een wonder van de natuur. Rechtop staat een grote ronde zuil met platte top. Eén groot koraal. Bij eb komt de top boven, bij vloed onder water te staan. Het koraal is in staat om onder deze wisselende omstandigheden te overleven en zelfs langzaam te groeien. Vooral de ronde vorm van de koraalpilaar is bijzonder. De locals noemen deze zuil Ayers Rock, naar de gelijknamige rode berg in het midden van Australië.

Na de middag rijden wij naar Exmouth, zo’n 150 km verderop. Opnieuw een kaal landschap. Geen bomen, alleen wat laag struikgewas. Behalve enkele tegenliggers geen mens te zien. Tot 40 km voor Exmouth. Daar is een vliegveld en ook een boerderij vanaf de weg zichtbaar. In het droge gras in de berm zoeken schapen naar eetbaar gras. Het is hier lente, dus er zijn ook jonge lammetjes. Op de weg lopen een paar schapen. Zij gaan voor ons wel aan de kant, maar nemen daarvoor de tijd.