Apollo 2 en Termieten

Donderdag 25 augustus 2016

In Carnarvon bezoeken wij het Ruimte- en Technologiemuseum. Het gebouw deed in de zestiger en zeventiger jaren dienst als ondersteuningscentrum voor de Amerikaanse Gemini-, Apollo- en Skylabprogramma’s. Binnen staat een kopie opgesteld van de neuskegel waarmee de astronauten in het Apollo II-programma van hun reis naar de maan op aarde terugkeerden. Rianne en ik maken in de kegel virtueel het aftellen, de lancering en de eerste minuten in de ruimte mee.

Ook staat er een voorbeeld van een Marswagentje opgesteld dat beweegt op de energie die door zonnepanelen wordt opgewekt. De grote telescopen die werden gebouwd, maakten via satellietverbindingen voor het eerst ook in Londen rechtstreekse tv-uitzendingen vanuit Australië mogelijk. Natuurlijk ook veel aandacht voor de astronauten en VIP’s die in de loop der jaren Carnarvon hebben bezocht.

Als wij Carnarvon in noordelijke richting verlaten, passeren wij enkele bananenkwekerijen. Zoals in de Betuwe appel-, peren- en kersenboomgaarden staan, zo staan hier de bananenbomen ook in rijen opgesteld, keurig geordend en dicht op elkaar. Alle bomen zijn zo laag gehouden dat de bananen zonder gebruik van klimmateriaal kunnen worden geoogst.

Langs de weg staat nog een bord met de mededeling dat er de komende 630 km geen water is. Daarna volgt er een lange weg door de outback. De begroeiing wordt schraler. Bomen verdwijnen uit het landschap, struiken worden lager en staan verder uit elkaar, wilde bloemen zijn er veel minder dan op het stuk dat wij afgelopen dagen reden.

De weg gaat door een licht glooiend landschap. De toppen en dalen zijn kleine oneffenheden in de oppervlakte, nauwelijks merkbaar. Toch staat bij vrijwel elke top een waarschuwingsbord ‘Floodway’. Bij hevige regenval stroomt het water over de weg naar het laagste punt en kan het daar een grote plas vormen. Op een aantal plaatsen staat in het dal zelfs een peilstok met een centimeterverdeling tot twee meter hoogte. Onder de huidige strak blauwe lucht is het nauwelijks voorstelbaar dat hier zo’n wateroverlast kan voorkomen.

Na 150 km komen wij bij de MM rivier. Deze staat helemaal droog. Er groeien enkele bomen, een teken dat hier toch geregeld water moet zijn. Aan de overkant van de brug staat een klein Roadhouse. Het eerste zichtbare gebouw sinds wij Carnarvon verlieten.

Even later slaan wij linksaf, richting Exmouth. Nu rijden wij door een nog kaler landschap. Her en der verspreid staan termietenheuvels van meer dan een meter hoog. De bulten van gehard rood zand hebben verschillende vormen. Deze doen ons denken aan hooiruiters van vroeger, aan negerhutten en aan rechtopstaande dennenappels.

90 km verder is er weer een afslag en dan zijn wij al snel in Coral Bay. Een plaats die in de werelderfgoedgebied uit overwegingen van natuurbescherming niet verder ontwikkeld mag worden en die dus niet verder zal groeien. Twee overvolle campings, een resort, een backpackershuis, een klein winkelcentrum. Wij begrijpen niet dat in zo’n kleine plaats zoveel mensen bij elkaar kunnen zijn, terwijl wij op de weg hierheen slechts af en toe een auto, camper of caravan tegenkwamen.

’s Avonds genieten wij aan het strand van de ondergaande zon. Voor het eerst is er echt geen enkel wolkje aan de lucht. Niet boven ons en niet aan de horizon. Bij het verlaten van het strand vergeet ik het polaroidfilter van mijn camera mee te nemen. Dat ben ik kwijt. Jammer.

Van negen tot tien is er live music in het resort. Een jonge vrouw met gitaar zingt niet onverdienstelijk populaire liedjes. De jongeren dansen en zingen uit volle borst de teksten mee. Hoewel de camping vol staat met kamperende senioren, zijn zij hier amper vertegenwoordigd. Om tien uur is alles stil. Alleen de bar in het resort blijft open.