De Blue Mountains

Vrijdag 11 november 2016

In Melbourne maakten wij het ook al mee. Nu weer. Jonge volwassenen en kinderen staan op voor senioren, moeders met kinderen en gehandicapten. In Nederland kennen wij die beleefdheid niet meer. Des te confronterender is het voor onze jonge pensionado, Rianne, als bij haar binnenkomst in de bus mensen voor haar opstaan.

Wat ons in heel Australië ook opvalt is dat er op zoveel plaatsen openbare toiletten beschikbaar zijn. Zelfs in heel kleine dorpjes, op afgelegen parkeerplaatsen in de outback en bij de ingangen van veel trails zijn ze aanwezig. En altijd schoon tot superschoon. Op veel plaatsen zij er naast de dames- en herentoiletten ook unisex- en gehandicaptentoiletten. Terwijl in Nederland de discussie over de wenselijkheid van unisextoiletten voorzichtig op gang komt, zijn ze hier als een afzonderlijke voorziening op ruime schaal aanwezig.

Tegenover Central Station staat een groot backpackershostel. Hier komt een busje van de tourorganisatie ons ophalen. Het duurt een uur voordat wij de stedelijke agglomeratie van Sydney en zijn voorsteden hebben verlaten. Op de Western Motorway wil blijkbaar ook op vrijdagochtend al veel verkeer de stad uit. Waar de autosnelweg weer een gewone tweebaansweg weg wordt, gaan wij de Blue Mountains in. Eerst maken wij nog een korte tussenstop voor het drinken van wat frisdrank. Daarna volgen wij de weg met wat bochten door een vallei van oost naar west door de bergen. Een half uur later komen wij bij Lincolns Rock, een uitzichtpunt vanwaar je een spectaculair zicht over Jamison Valley hebt. Miljoenen jaren geleden door een brede gletsjer diep uitgesleten met steile, rechtopstaande bergwanden om de zomen. De hele vallei is één groot bosgebied. Overwegend eucalyptusbos. Door de warmte verdampt olie van de eucalyptusbladen. De nevel breekt het zonlicht en daardoor ontstaat bij helder weer de blauwe gloed waaraan deze bergen hun naam te danken hebben.

Ook het rotsplateau waar wij staan heeft steile kliffen. Onze chauffeur en gids voor vandaag maakt een foto van ons op de rand van de afgrond. Zittend, want daar staan durven wij niet. Zover wij kunnen kijken, zien wij de beboste vallei, kliffen en de hoogvlakte daaromheen.

Een paar minuten rijden  wij door. Dan komen wij bij Wentworth Falls. Vanaf Princes Rock hebben wij uitzicht op de waterval, die door de droogte van de laatste dagen vandaag weinig water heeft. Het water dat er toch nog is, valt in enkele etappes 280 meter naar beneden. Ons programma voor vandaag laat niet toe om de wandeling van een uur naar de top van de waterval te maken, laat staan de vele traptreden naar de voet van de waterval af te dalen. Dat laatste zou retour een dagtocht zijn.

Wij rijden door naar Leura. Een lieflijk dorpje met hellende straten. Veel winkeltjes met souvenirs, ambachtelijke werkstukken als sieraden, kleding, juwelen, aboriginalkunst. Daarnaast de nodige bars en restaurants om de vele bezoekers van deze toeristenplaats van eten en drinken te voorzien. Hier hebben wij een uur lunchpauze. Wij kijken wat rond, maar kopen niets. Onze bagage zit aan de gewichtslimiet.

Na de middag bezoeken wij Scenic World in Katoomba. Hier zijn vier mogelijkheden om de beperkte tijd van ons bezoek te gebruiken. De Skyway, de Cableway, de Railway en de Walkway. De eerste drie zijn enkele jaren geleden vervangen door heel degelijk materieel, gemaakt door een gerenommeerd bedrijf in Thun, Zwitserland.

Direct na binnenkomst in het park voert de Skyway ons naar de overkant van de gorge. In een grote bak waarin wel 80 personen tegelijk kunnen worden vervoerd, hangen wij onder een kabel en gaan wij 270 meter boven de bodem van de vallei naar de andere kant. Vanuit de Skyway hebben wij een schitterend zicht op de Three Sisters, drie bergpunten naast elkaar, en op de vallei eromheen. Onze gids is in deze omgeving opgegroeid en kent de omgeving op zijn duimpje. Hij weet te vertellen dat er een pad naar de top van de Three Sisters voert. Vanuit het dal naar boven is 1200 treden. Vanaf de top terug naar het bergtreintje is 900 treden. Uitdagend, maar helaas, geen tijd.

Volgens de wervende folder van Scenic World is hier de steilste kabelbaan ter wereld. Of het waar is weten wij niet. In elk geval gaan wij met een heel steile kabelbaan naar beneden, het dal in. De tocht is voorbij voordat we het in de gaten hebben. Wel kunnen wij tijdens de afdaling nog een snelle blik op een eenzame bergpunt tegenover de kabelbaan.

In het dal kunnen wij linksaf een wat grotere wandeling van ongeveer een uur maken en rechtsaf een korte van 10 minuten. De meeste toeristen kiezen voor het laatste. Of eigenlijk: de meeste gidsen kiezen voor het laatste. Zo ook die van ons. Wij krijgen ook niet voldoende tijd om zelfstandig de langere trail te lopen. Dus lopen wij gedwee achter onze chauffeur aan.

Onder zijn leiding maken wij met onze groep de 10-minutenwandeling over een houten plankenpad door een stukje regenwoud. Aan deze kant van de berg is er regenwoud, in het dal en aan de overkant ervan een eucalyptusbos. Wij passeren een paar sassefrassen. Bomen die nooit alleen groeien maar altijd dicht bij een andere boom staan. Soms met de stam de andere boom naderen, soms raken, soms ermee verstrengelen. Andere groepen toeristen bewegen zich ook op het pad. Het is hier druk. Nog net geen dringen. Maar af en toe lopen Aziaten zo in elkaar verdiept over het pad, dat zij de volle breedte nodig hebben en bijna geen ruimte geven om anderen voorbij te laten gaan.

Wij passeren de ingang van een oude kolenmijn. In het zachte zandsteen van de berg is meer dan 100 km gangen gemaakt voor het winnen van kolen. In vroeger tijden diende het treintje langs de steile berghelling voor het vervoer van kolen uit het dal naar boven. Inmiddels is de kolenproductie allang gestaakt en heeft het kolentreintje plaats gemaakt voor een toeristische attractie.

Volgens de folder van Scenic World rijdt hier nu het steilste treintje van de wereld. Samen met een jonge Nederlandse en een even jonge Filipijnse vrouw stappen wij in het voertuig en worden over een helling van 52 graden naar boven getrokken. Wij zitten ergens midden in  het rijtuig. Geen goede plaats voor het maken van foto’s of video’s. Daarom wachten wij boven net zo lang totdat wij op de voorste bank van het voorste rijtuig kunnen zitten. Het levert in elk geval aardig beeldmateriaal op. Zonder verder te hoeven wachten kunnen wij weer naar boven. Weer op de eerste rij.

Boven staat onze chauffeur op ons te wachten. Het is hoog tijd om terug te gaan. Van wandelen in het regenwoud is vandaag niet veel gekomen. Daarvoor was het tijdschema van deze trip te krap. Toch was het een mooie tour met een afwisselend programma en gelukkig goed weer.

Wij rijden terug naar de stad. Op de Western Motorway komen wij in een file terecht. Op vrijdagavond verwacht je de avondspits juist de andere kant uit, de stad uit. Die file is er ook. Wij schuiven alleen maar langzaam vooruit in de rij van kijkers. Op de andere rijstroken zijn een paar auto’s op en onder elkaar geschoven. De ravage is groot. De slachtoffers zijn al afgevoerd, maar politie en brandweer zijn aanwezig om de materiële schade op te ruimen. Op drie rijstroken daarachter heeft zich een enorme file gevormd. Voorbij het ongeval kunnen wij weer doorrijden. De file op de drie rijstroken groeit uit tot  meer dan 20 km.

Door het oponthoud hebben wij meer dan een half uur vertraging opgelopen. Toch voert onze chauffeur ons nog even langs de complexen van de Olympische Spelen in 2000. Meer dan 10000 sportbeoefenaren deden toen mee. Meer dan 41000 vrijwilligers maakten een soepel verloop van de Spelen mogelijk.

In Parramatta ligt de laatste veerboot naar Sydney nog op ons te wachten. De snelle catamaran brengt ons over de Parramatta River naar Sydney Harbour en daar naar Circular Quai. Langs de oevers zien wij veel luxe vrijstaande woningen en appartementencomplexen. De tocht over het water is prachtig.

Bij Circular Quai ligt weer een groot cruiseschip aan de kade afgemeerd. De Golden Princess. Wij wachten niet op de afvaart maar varen met de catamaran terug naar zijn ligplaats voor vannacht in Darling Harbour.

Het is vrijdagavond en heel druk langs de kades. Veel mensen  hebben hun uitgaansavond. Chique gekleed. Paren en singles, de meesten gaan chique gekleed. Strak in het pak, veelal met stropdas. Mooie jurken en rokken. Hier besteden mensen meer aandacht aan hun uitgaanskleding dan in Nederland. Leuk om te zien. Wij voelen ons in onze korte broeken en t-shirts met ons dagrugzakje wel wat uit de toon vallen. Maar ook dat mag. Wij vinden een tafeltje voor twee. Niemand die iets van onze kleding zegt of vreemd opkijkt. Na ons diner slenteren wij nog wat rond. Daarna gaan wij bij Hyde Park met de bus naar ons appartement.