Back to school

Donderdag 15 september 2016

Vandaag mogen wij uitslapen, want wij hoeven pas om 9:00 uur op school te zijn. Aan de weg naar de gorges staat de Katherine School of the air. De school noemt zich het grootste klaslokaal ter wereld.

Met onze onderwijsachtergrond proberen wij tijdens onze vakanties ergens een school of een klaslokaal te bezoeken. Deze keer is het wel een heel bijzondere school. Een school waar geen leerlingen fysiek aanwezig zijn.

Wie in Australië onbevoegd een schoolgebouw of zelfs een schoolterrein binnentreedt, riskeert een boete van 2000m AUD. Hier betalen wij netjes entree en kunnen wij in een ontvangstruimte kijken hoe hier via satelliet-tv onderwijs wordt gegeven aan 5- tot 15-jarigen, die door de afstand tot de bewoonde wereld niet in staat zijn om dagelijks naar een normale school te gaan. Het gaat hier om leerplichtige leerlingen die veelal op afgelegen boerderijen wonen. Ook om kinderen van ouders die voor hun werk of voor hun ontspanning rondreizen in Australië. Of om kinderen van Australische ouders die in Indonesië of Maleisië of elders in de wereld aan het werk zijn.

De meeste leerlingen wonen in Northern Territory, maar ook vanuit andere staten in Australië zijn kinderen ingeschreven. Enkele kinderen zijn van aboriginal afkomst. Een satelliet op 33500 km afstand boven de aarde zorgt ervoor dat de communicatie tussen onderwijsgevende en leerlingen goed verloopt. Wij kijken naar een rekenles. De leraar zit in de studio en praat in de richting van de camera. Af en toe zwaait hij ter toelichting wat met zijn handen. Hij begint zijn les met ‘Goedemorgen’. De leerlingen groeten via de chat terug. Een keer deed een leerling dat met een duim omhoog, een lachebekje en nog wat andere emoticons. Zulk gedrag wordt niet getolereerd en onmiddellijk gecorrigeerd.

Op een whiteboard op zijn lessenaar schrijft de docent teksten of maakt hij verklarende tekeningetjes. De leerlingen zien dit thuis op hun scherm. Soms zet hij een eenvoudig, door hemzelf gemaakt,  animatiefilmpje in werking. De 14 leerlingen die dit vak volgen, zijn verplicht ‘aanwezig’. De leerkracht geeft zijn les ‘klassikaal’, maar leerlingen kunnen via een chat wel reageren en vragen stellen. Als zij zelf iets aan de docent willen laten zien, kunnen zij dat voor hun webcam houden en zo kan de onderwijzer boordelen wat aan hem wordt voorgelegd.

De volgende les is een geschiedenisles, bestemd voor 12 leerlingen. Het gaat om het begin van de geschiedenis van Australië. Niet 50000 jaar geleden bij de komst van de aboriginals naar dit werelddeel, maar bij de landing van Cook in 1726 in Australië. In West-Australië met zijn  vele scheepswrakken voor de kust waren de inwoners nog trots op de Nederlandse wortels. De Nederlanders kwamen immers al ruim 100 jaar eerder aan land. Geen woord daarover in deze geschiedenisles. De juf gaat wel in op het verschijnsel migratie en geeft de leerlingen opdracht om in hun  lesmateriaal de redenen voor migratie op te zoeken. Een slimme leerling vraagt via de chat waarom de Europeanen niet op hun eigen eiland (Engeland) zijn gebleven. Wij zien niet of de vraag door een aboriginal of door een Westeuropese Australiër wordt gesteld.

Elke drie maanden gaat er een dikke tas met papieren materiaal voor de verschillende vakken naar de leerlingen. Elke drie maanden wordt het gemaakte huiswerk in deze tassen weer op de school bezorgd en mogen de leerkrachten het nakijken.

Na de les kan er ook nog individueel contact tussen de docent en een leerling zijn. Dat gaat dan niet vanuit de studio, maar vanachter het bureau. Natuurlijk kan de leerkracht op dezelfde manier contact met de ouders of met de tutor opnemen. Elke leerling die is ingeschreven bij dit afstandsonderwijs heeft een tutor, een persoonlijke begeleider die erop toeziet dat de leerling onder schooltijd ook actief aan zijn huiswerk werkt. Dat kan een van de ouders zijn, of een vrijwillig(st)er of een gepensioneerde persoon die het leuk vindt om dit te doen. Deze vorm van leerlingbegeleiding wordt overigens niet betaald. Het is vrijwilligerswerk, maar niet vrijblijvend, want je verplicht je om de leerling onder schooltijd te begeleiden en je moet ook met de school over de prestaties en vorderingen van de leerling contact onderhouden.

De school heeft ook een leerkracht voor leerlingen met ‘special needs’ (bijvoorbeeld kinderen met autisme of ADHD).

Soms meldt een kind zich te laat voor de les. Daar is dan meestal wel een goede reden voor. Een grote krokodil bij de achterdeur, terwijl de ouders niet thuis zijn. Een koe die moet worden geslacht omdat het vlees dat bij de slager is gehaald, toevallig op is. Een slang in de gang.

De leerlingen hebben geen vriendjes in de eigen buurt. Hun klasgenoten zijn hun vriendjes en vriendinnetjes. Soms meer dan 1000 km van elkaar.

Twee keer per jaar komen alle leerlingen naar Katherine. Dan zien ze elkaar, musiceren samen, houden onderlinge sportwedstrijden, zien hun leerkrachten in levenden lijve. Eén groot feest voor de kinderen, al was het alleen maar omdat zij nu iedereen om zich heen zien die zij de rest van de tijd alleen virtueel ontmoeten.

Katherine, een klein vriendelijk stadje met veel ingezaaid gras, groen gehouden door veel sproeien met water uit de rivier. Op de grens van de droge rode aarde van de Kimberley en de vochtiger, groenere wereld van Top End, zoals het noordelijk deel van het Northern Territory hier wordt genoemd. Via de brug over de Katherine River verlaten wij de stad in noordelijke richting. Wij rijden nu op de Stuart Highway, die van Alice Springs naar Darwin voert.

60 km verder gaan wij rechtsaf een weg in en 20 km verder komen wij bij Edith Falls. De zon heeft zich achter enkele grote wolken verscholen en het is minder warm dan gisteren. Slechts 34 graden. Wij besluiten tot een wandeling van 2,6 km. Eerst 900 meter langs een berghelling naar boven. Dan een stukje naar beneden tot onder de waterval. Daar over een brug naar de andere kant en weer omhoog. Tenslotte nog een afdaling terug naar de parkeerplaats. Het pad naar boven en dat naar beneden zijn redelijk geëgaliseerd. Platte stenen zijn tot traptreden verwerkt. Voor mensen met een beetje conditie redelijk toegankelijk. Het gedeelte naar de waterval en daar direct voorbij is lastiger. De rotsen dwingen tot voorzichtiger, ongelijke stappen. Af en toe gaan wij over schuin liggende rotsen. Wij zijn blij dat het momenteel droog is en dat wij schoenen met voldoende profiel dragen. De tocht wordt zwaarder dan wij tevoren hadden ingeschat, doordat bijna de hele tocht de zon weer boven ons staat te branden en de temperatuur daardoor oploopt. Toch kunnen wij er vandaag beter tegen dan gisteren. Het pad is ruwer, maar het is ook korter. De heenweg voert ons naar de Upper Fall. Het water valt hier wit bruisend enkele tientallen meters naar beneden. In het meertje eronder ]zijn enkele mensen aan het zwemmen. Een eind verderop komen wij bij een uitzichtpunt. Hier zien wij de Upper en de Lower Fall boven elkaar liggen. Een prachtig gezicht. Niet alleen door het water, maar ook door de prachtige bronskleurige, grijze en zwarte rotsen en de steile, roodbruine en witte bergwanden. Dit alles verpakt in een veelheid van groen en afgedekt met een blauwe lucht met een toefje witte wolken. Je zou hier zo een paar uur kunnen blijven.

Aan het eind van de afdaling komen wij nog langs een meertje. Het water van de Edith River stroomt hier in een laag watervalletje naar binnen en gaat aan de andere kant weer als een riviertje verder. Ook hier zijn mensen aan het zwemmen. Het plekje is idyllisch, maar wij moeten alweer verder. Helaas geen tijd om lang te blijven.

100 km voorbij Katherine komen wij bij Pine Creek. Een oud goudzoekersstadje. Vanaf een heuvel in het landschap kunnen wij naar beneden kijken. Aan onze voeten ligt de oude goudmijn, waar vooral in het begin van de vorige eeuw goud werd gedolven, maar die ook rond 1980 nog een paar jaar in gebruik is geweest. Inmiddels is de mijn buiten gebruik gesteld en onder water gezet. Nu is het slechts een meertje, op het diepste punt toch nog altijd ruim 130 meter diep.

In Pine Creek gaan wij weer naar rechts. De Kakadu Highway heeft veel flauwe bochten. Elke 200 meter verder is er wel weer een bocht. Maar de weg is goed berijdbaar en er is weinig verkeer.

Wij overnachten op de camping bij Mary River Roadhouse. Op de camping staat een termietenheuvel van wel vier meter hoog. Ook onderweg zagen wij al enkele van dergelijke heuvels. Veel hoger dan wij in West-Australië hebben gezien. Ook weer met een andere architectuur. In de Kimberley waren de heuvels in elk geval lager en veelal ook platter. Met de smalle kant in de richting waar het zonlicht overdag het warmst is en de brede kant in de richtingen waar de vroegere ochtend- en de latere middagzon vandaan komt. Hier zijn de heuvels niet alleen hoog, maar ook robuust. Aan alle kanten breed. Enkele kleine torentjes als uitkijkposten op een onneembare vesting.

Het is bijna volle maan. Daardoor is het niet helemaal donker. In het westen zit onweer in de lucht. Geregeld licht de hemel op. Een enkele lichtstreep trekt van boven naar de aarde. Wij horen geen donder. Gelukkig zit het onweer nog ver weg.