Even niets doen

Dinsdag 15 november 2016

In ons gravelstraatje is nu ook de andere helft van de slang verdwenen. Op de asfaltweg valt ons op dat wij bijna de enigen zijn die zich hier te voet op straat begeven. Senioren zoals wij zijn hier sowieso al bijna niet. Voor zover ze er zijn, blijven ze zoveel mogelijk opgeborgen in een resort. Hier rijden de autochtonen bijna allemaal op een motor, een scooter of een bromfiets. Veelal dient die om twee of drie personen of om koopwaar te vervoeren. De buitenlandse jongeren zijn hier vooral naar toe gekomen om te wavesurfen. Zij verdoen geen kostbare tijd aan het lopen langs een drukke weg. Dus huren zij een lichte motor of een scooter en helpen mee aan het verhogen van de verkeersdrukte. Wij vallen hier duidelijk uit de toon. Qua leeftijd en qua wijze van voortbewegen.

De overgang van de woestijn naar de binnensteden van Adelaide, Melbourne en Sydney was voor ons groot. Maar de geordende drukte van westerse steden is heel anders dan de chaotische drukte van Bali. Scooters, motoren, brommers, auto’s, wij proberen ze allemaal te ontwijken. Tot nu toe met succes. Om ze tijdig op ons af te zien komen lopen wij aantegen het verkeer in. ’s Avonds zetten wij een koplampje op ons hoofd om gezien te worden.

Vandaag gaan wij verder met onthaasten. Rond het middaguur belanden wij bij een kleine bar waar uitstekende koffie wordt verkocht. Hier strijken wij even neer tussen de jongeren die al voor hun lunch zijn gekomen. Daarna wandelen wij op ons gemak naar Echo Beach, het andere strand van Canggu. Voor ons pakken donkere wolken zich samen. Enkele witte gevels en rode daken steken boven heldergroene rijstvelden scherp af tegen de zwarte hemel.

Het strand heeft rotsen en nauwelijks zand. Het weinige zand dat er is, is al net zo zwart als der rotsen. Geen uitnodiging om hier uitgebreid te liggen zonnen. Er staat een stevige wind, waardoor de golven zekere een halve tot hele meter hoog zijn en mooi omkrullen voordat zij bruisend uit elkaar vallen en hun kracht verliezen. Ideaal water om te wavesurfen. Overigens is het aantal surfers hier niet groot. Het hoogseizoen is voorbij.

Bij een restaurant aan het strand gebruiken wij onze lunch. Een groot stuk tonijn met fijn gesneden groente eromheen. Vers en precies op maat gegrilld, respectievelijk gekookt. De wind staat goed, dus de wolken voor mij drijven allemaal van ons weg, het binnenland in. Ik vergeet echter achter mij te kijken. Daar hebben zich soortgelijke wolken ontwikkeld. Zwart en dreigend. En deze komen recht naar ons toe. Het begint te waaien, Grote parasols dreigen op te stijgen. Personeel van het restaurant klapt ze snel dicht. Druppels worden regen. Regen wordt een bui. De bui wordt een tropische stortbui. Wij vluchten met ons bord naar een veilige overkapping en na de laatste happen naar binnen in het gebouw.

Drie minuten later is de bui voorbij. In de bermen en op gravelwegen liggen grote plassen water, maar het asfalt is direct al weer droog. Blijkbaar is het water verdampt zodra het op de warme wegverharding neerkwam. Koeien staan onaangedaan in een wei of en op het hobbelige voetbalveld te grazen. Anders dan Nederlandse koeien hebben zij hun horens keurig naar achter gekamd.

Wij lopen langzaam terug naar ons appartement. Om vijf uur komt een masseur helemaal uit Denpasar naar hier gereden om ons een uitgebreide massage te geven. Hij treft het niet. Hij komt kletsnat aan, doordat een flinke onweersbui over hem heen komt. Als hij zich wat heeft afgedroogd gaat hij aan de slag. Anderhalf uur met Rianne, eenzelfde tijd met mij. Hij geeft ons allebei een stevige Balinese massage. Stevig, soms zelfs hard duwt en wrijft hij over al onze spieren. Het ontspant ons enorm. Ik moet zelfs oppassen dat ik tijdens de massage niet in slaap val.

Na de behandeling gaat de man naar huis. Nog drie kwartier rijden naar de omgeving van Blimbing waar hij woont. Intussen is de regen gestopt, maar het dondert nog steeds. Gelukkig is na de onweersbui de temperatuur wat gedaald. Pas om half negen gaan wij de straat weer op om in de buurt een hapje te gaan eten. Vandaag eigenlijk niets gedaan. Het afkicken begint op gang te komen. Morgen doen wij nog minder. Intussen vragen familie, vrienden en kennissen ons via Whatsapp en email of wij al zijn voorbereid op onze terugkeer naar Nederland. Nee, nog niet. Maar wel is Rianne al bezig om afrondende collages en berichten op Facebook te plaatsen.