Het Altmühltal

Dinsdag 28 juli 2015 Solnhofen – Beilngries

In de kamer naast de onze heeft een Italiaans echtpaar uit Rome overnacht. Gisteren aan het eind van de dag hebben zij bij hotel Adler de prijs van een overnachting opgevraagd en vervolgens naar een ander, goedkoper onderkomen gezocht. Net als wij gingen zij gisteravond naar hotel Adler, omdat dit de enige locatie in het dorp is, waar je wat kunt eten. Alle tafels waren bezet, dus naar goed Beiers gebruik wilden zij bij een ander stel aan tafel aanschuiven. De baas van het hotel verbood hun dit en stuurde hen weg met de boodschap dat zij maar later moesten terugkomen. Een half uur later keerden zij terug en vonden een lege tafel. De vrouw van de baas deelde simpel mee dat de menukeuze erg beperkt was, omdat zij zo laat aan tafel kwamen.

Om half tien suizen wij de berg af, steken de Altmül en de spoorlijn over en pakken onze route weer op. Miljoenen jaren geleden vormde dit deel van Duitsland nog een grote zee, waarin onder meer zeer grote aantallen slakhuisachtige amonieten leefden. De amoniet wordt hier zo veelvuldig gevonden dat zij nu zelfs het symbool van het Altmühltal is geworden. In de souvenirwinkel koopt Rianne een sieraad, passend bij haar leeftijd.

Het is nog wat fris, zo’n 13 graden, maar heerlijk fietsweer. Het Altmühltal is hier smal. De rivier slingert zich met veel bochten door het dal. Dat zal de hele dag voor ons zo blijven. Hemelsbreed leggen wij dus geen grote afstand af, maar over de weg des te meer. Vandaag bestaan grote delen van ons fietspad uit witte gravelwegen. De witte kleur is het gevolg van de kalkstenen ondergrond. De gravelwegen en ook de asfaltfietspaden zijn goed begaanbaar. Voor ons een lust om zonder druk verkeer volop van het landschap te kunnen genieten. De berghellingen zijn met dichte bossen bedekt. Halverwege Solnhofen en Dollnstein zijn twaalf verticale, grijze rotswanden naast elkaar zichtbaar. Zij worden hier de Twaalf Apostelen genoemd.

Dollnstein is een klein dorpje, maar het enige hotel-café-restaurant dat hier staat en dat ook open is, heeft een veel vriendelijker uitstraling dan hotel Adler in Solnhofen. Wij vinden het jammer dat wij gisteren aan het eind van de middag niet een paar kilometer zijn doorgereden. Nu drinken wij er koffie. Een Nederlands gezin met drie jongens komt op de fiets langs en strijkt neer aan een ander tafeltje op het terras. Onmiddellijk komt er een stok kaarten tevoorschijn en wordt er intensief gekaart.

Tien kilometer verder komen wij in Eichstätt. Bisschopsstad. Universiteitsstad. Een groot kasteel staat boven op de berg, gebouwd op de rand van de afgrond. Nu is er onder meer een museum in gevestigd. Hier worden voorwerpen uit de regionale Romeinse geschiedenis en archeologische vondsten uit het Altmühltal tentoongesteld. Zo ook een mammoet. Geduldig staat deze te wachten totdat wij hem bij een volgende gelegenheid met een bezoek vereren. We voegen dit toe aan ons nog-te-doen-lijstje.

Er is veel recreatie. Natuurlijk veel fietsers, maar ook andere toeristen. Zoals elders langs de route zijn ook hier kanovaarders op de Altmühl actief. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot ongeveer 18 graden in de schaduw en 25 graden in de zon.

De panden in de binnenstad zijn allemaal helwit of in zachte pasteltinten geschilderd. Daardoor straalt de plaats veel licht uit. Rond het middaguur zijn de paar terrasjes die er zijn, druk bezet.

Na de middag fietsen wij verder door het inmiddels al heel breed geworden dal. Er is weinig oponthoud onderweg, dus wij maken kilometers.

Hoog op de berg gelegen verheft zich boven Kipfenberg een 12e-eeuws kasteel. Op een terras in het centrum drinken wij water met bubbels. Een groep jongeren uit Brugge bouwt op het pleintje voor ons een podium op voor de gratis dansuitvoering die zij hier vanavond gaan verzorgen.

Op het punt waar wij de Radweg hadden verlaten, wijst een fietsbordje naar de overkant van de weg. Wij steken over om onze fietstocht te hervatten. Voor ons gaat een weg steil omhoog. Na twintig meter is het voor ons onmogelijk om verder te fietsen. De weg is te steil. 14 à 15 procent. Ons boekje maakt hier geen enkele melding van. Met veel energie duwen wij onze fietsen tegen de helling omhoog. Als wij bijna boven zijn, overwint onze twijfel het van ons doorzettingsvermogen. Dit kan niet goed zijn. En inderdaad. Volgens een bewoner van de straat moeten wij beneden aan het begin van de straat direct naar afbuigen en langs de Altmühl onze route vervolgen.

Wij zijn weer snel beneden en hervatten onze tocht, deze keer in de juiste richting.

Om zes uur zoeken wij een hotel in Beilngries. De eigenaar maakt dezelfde psychologische blunder als de dame achter de hotelbalie in Grimlinghausen. Rianne vraagt naar de prijs van de kamer. Hij noemt twee prijzen met slechts twee euro verschil. De ene kamer is iets groter dan de andere. Rianne kiest voor de laagste prijs en dus voor de kleinste kamer van de twee die nog vrij zijn. Wij laden onze spullen van de fiets, brengen de fietsen naar de hotelstalling zo’n honderd meter verderop, vullen een heel formulier in. De eigenaar draagt twee van onze tassen en brengt ons naar onze kamer. Halverwege de trap zegt hij: ‘Och, ik vergat dat de goedkope kamer zojuist verhuurd is. Ik geef jullie dus nu de grotere kamer. Die is toch maar twee euro duurder.’

Als hij in het begin tegen Rianne alleen de hoogste prijs had genoemd en had gezegd dat wij daarvoor een mooie, grote kamer kregen, had hij twee tevreden klanten gehad. Nu krijgen wij wel een mooie kamer, maar houden wij er toch een vervelend gevoel bij. Hoteleigenaren zijn blijkbaar niet altijd sociaal-emotioneel intelligent.

Tot onze verbazing zien wij op de fietscomputer dat wij vandaag 1130 kcal hebben verbruikt. Een record! En dat terwijl wij over de hele dag per saldo zo’n 40 meter zijn gedaald.

Vandaag 80 km gefietst.

Totaal 1114 km.