Naar de westkust van Tasmanië

Dinsdag 1 november 2016

Het heeft de hele nacht geregend. Niet weinig, wel veel. De elektrische deken heeft ons weer verwend. Als wij na het ontbijt het huisje verlaten, schijnt de zon. De gure wind maakt dat de gevoelstemperatuur laag blijft.

Onze camperverhuurder in Australië verdient een eerlijke behandeling. Tot nu toe hebben wij nog niet gemeld hoe onze klacht over een gaslek in de camper is opgepakt. De vestiging in Melbourne is weer driftig met zeepsop in de weer geweest, maar heeft geen lek kunnen vinden. Vervolgens heeft het bedrijf een erkende gecertificeerde gasfitter ingeschakeld. Die vond een lek achter een wit kapje in de ruimte waarin de gasfles is opgeslagen. Precies daar waar Rianne steeds het gas heeft geroken. En precies daar waar de medewerker van de vestiging in Adelaide het lek had gevonden. Met enige trots laat Melbourne ons weten dat de geweldige medewerker in Adelaide het kleine lek heeft ontdekt. Met Hollandse nuchterheid laat ik weten dat Riannes scherpe neus het lek in Alice Springs niet had gevonden maar wel had waargenomen.

Het camperverhuurbedrijf vergoedt onze kosten van het hervullen van de gastank. Ook hoeven wij het bijvullen aan het einde van de rit niet te betalen. En zelfs krijgen wij als compensatie voor verloren dagen in Alice Springs en ergernissen onderweg het bedrag voor drie dagen camperhuur terug. Dat vinden wij een nette afhandeling van de zaak. Wij laten het bedrijf dan ook weten dat wij met deze regeling akkoord gaan.

In het Informatiecentrum vinden wij informatie over Cradle Mountain en zijn omgeving. De bergen in dit deel van Tasmanië zijn gevormd uit gesteente van 110 miljoen jaar oud. Wij zien welke bomen, struiken en grassen hier groeien en welke dieren hier zoal voorkomen. Onder andere de wallaby, de wombat, de platypus, de echidna, de Tasmanian devil, de possum, de forest raven en natuurlijk de Australian raven waarmee wij gisteren al kennis hebben gemaakt. Niet alle diersoorten hebben wij gezien, maar wij hebben ook geen tijd meer om ze op te sporen of te wachten tot ze zich aan ons vertonen. Ook lezen wij hier hoe de Europese immigranten alle aboriginals in het zuidelijk deel van Tasmanië gevangen namen en deporteerden naar een missiepost op Flinders Island, waar zij werden gedwongen om zich aan de Europese godsdienst en cultuur aan te passen.

Rond het middaguur vertrekken wij weer uit het National Park. In westelijke richting passeren wij de Black Bluff Range. Hier is een uitzichtpunt van waaruit wij nog een keer kunnen terug kijken op Cradle Mountain. Een gravelpad leidt ons over 100 meter naar een klein bergplateau. Er staat een stevige wind, maar wij hebben deze in de rug. Daardoor komen wij gemakkelijk omhoog. Het uitzicht valt bar tegen. Er hangt een dichte bewolking die het zicht op alle bergen in de omtrek aan onze ogen onttrekt. Het begint te regenen en de wind is koud. Terug de berg af hebben wij wind en regen recht van voren. Het is ijskoud. Wij rennen de heuvel af en vluchten onze auto in.

Ongeveer zestig kilometer rijden wij door een dicht regenwoud. De weg is bochtig, want wij rijden door het berglandschap van de Granite Tor Conservation Area. Een prachtige weg. Je kunt niet verder kijken dan de volgende bocht of heuveltop, maar het overvloedige groen maakt veel goed. Het weer wisselt nog net niet bij elke bocht, maar wel elke tien minuten. Bij Tullah kiezen wij voor de route over de Murchison Highway. Voor een groot deel voert ook deze door en langs de rand van het regenwoud.

Bij een afslag kunnen wij naar de Montezuma Falls. Deze watervallen zijn de tweede grootste van Tasmanië. Natuurlijk willen wij die zien. De afslag daarheen is keurig geasfalteerd, maar de wegverharding wordt slechter naarmate wij verder rijden. Zelfs wordt dit na vier kilometer een gravelweg en ook die wordt gaandeweg slechter. Na zes kilometer bereiken wij een parkeerplaats. Daar zien wij pas dat de wandeling naar de waterval retour drie uur kost. Zoveel tijd hebben wij vandaag helemaal niet meer, dus rijden wij onverrichter zake terug naar de hoofdweg. Op de splitsing staat op borden duidelijk aangegeven hoe ver het rijden is naar de parkeerplaats en ook hoe lang de wandeltocht dan nog duurt. Wij hadden dus kunnen weten dat dit een heilloze actie was.

Vlak voor Strahan kijken wij vanaf een uitzichtpunt naar de bergen Heemskirk en Zeehan in de verte. Beide namen zijn ontleend aan de namen Zeehaen en Heemskerck,  twee schepen waarmee Abel Tasman in 1642 probeerde om ten zuiden van Nieuw-Holland een route naar de Stille Oceaan te vinden. Bij die gelegenheid ontdekte hij zowel Tasmanië als de westkust van Nieuw-Zeeland.

In Strahan overnachten wij twee keer in een bungalowtje op een vakantiepark. Het weer helpt niet om ons in een vakantiestemming te brengen. Het waait hard en harde regenbuien kletteren en roffelen op het golfplaten dak van ons huisje.