Het vertrek

Donderdag 11 augustus 2016

Het gras tussen de tegels is weggehaald. De tuin is winterklaar. De afwas is gedaan, de was is klaar, het huis is gepoetst. De najaarsdekbedden liggen op onze bedden. De rechter heeft uitspraak gedaan in het conflict tussen het grondpersoneel en de directie van de KLM. Geen staking vandaag. Tijd om te vertrekken. Wij gaan voor drie maanden naar Australië.

Judith wilde ons met de auto naar Schiphol brengen, maar het reisbureau raadde dit af in verband met mogelijke files door strenge controles op de toegangswegen. We gaan met de trein. Voor haar is het een boeiende ervaring. Zij begrijpt niets van het opwaarderen van een OV-kaart en het gebruik bij in- en uitchecken. Zij vraagt: ‘Hoe weet een toegangspoortje nu dat je met samenreiskorting reist?’ Geduldig leg ik uit dat het poortje dit niet weet, maar de conducteur wel. Judith vindt autorijden toch eenvoudiger.

Op onze intercontinentale vlucht mogen wij per persoon 23 kg ruimbagage meenemen. Rianne heeft 24 kg bij zich. Het grondpersoneel doet niet moeilijk. Eenmaal boven Kazachstan vertrouwt Rianne mij toe dat zij ook zes jeudebouleballen heeft meegenomen. ‘Voor in de woestijn.’ Het zijn maar mini-ballen, maar toch… je moet toch wàt doen om aan voldoende overgewicht te komen.

De controles op Schiphol vallen mee. Het is helemaal niet druk. Als wij eenmaal afscheid hebben genomen van Judith, zijn wij in een mum van tijd door de bodyscan en de douane.

De captain wacht op enkele overstappers uit Zuid-Amerika. Wij vertrekken met een half uurtje vertraging. Onze vlucht verloopt vlekkeloos.