Vaarwel West-Australië

Dinsdag 13 september 2016

Zonder wekker worden wij om half zes ook wel wakker. Om tien voor zeven rijden wij weg van de camping. Niet eerder vertoond. Maar ook wel nodig, want we moeten vandaag  weer meer dan 500 km rijden. Langs de niet al te brede, bochtige weg rijden wij terug naar de Victoria Highway. Hier gaan wij in de richting van Katherine. Om zeven uur ’s ochtends is de buitentemperatuur al 32 graden Celsius.

Al gauw komen wij bij het Quarantaine Check Point. Het ziet eruit als een soort grenspost. Alleen voor het verkeer in de richting van Kununurra. Wij mogen gewoon doorrijden. Wie van oost naar west rijdt, moet zijn auto laten inspecteren en riskeert hoge boetes voor het meenemen van verse groenten en fruit en levende kikkers. Zwaar bewaakt is de controlepost niet, want er is niemand te zien en er staat alleen een klein autootje naast het checkpoint. Waarschijnlijk van de enige bewaker die binnen zit te schuilen voor de warmte en zit te wachten op enig verkeersaanbod aan zijn zijde.

Het is kwart voor acht. Rianne rijdt. Ik vind het tijd om mij mentaal voor te bereiden op mijn rijbeurt en doe even mijn ogen dicht. Blijkbaar ben ik even in een echte slaap gevallen. Op enig moment stopt Rianne de auto op een parkeerplaats, maakt mij wakker. ‘Bob wakker worden. Het is koffietijd. Het is kwart voor tien.’

Ik schrik mij wezenloos. Heb ik echt twee uur geslapen? De TomTom en Riannes Iphone geven inderdaad kwart voor tien aan. Mijn horloge echter kwart over acht. Wij zijn nu in Northern Territory. Daar geldt een andere tijdzone en is het anderhalf uur later. Het tijdverschil met Nederland is nu opgelopen tot 7,5 uur. Even later past ook mijn IPhone zich automatisch aan de nieuwe tijd aan. De horloges op onze Fitbits blijven echter nog even op Westaustralische tijd staan. Wij weten niet hoe wij dit moeten aanpassen en hopen dat het op enig moment vanzelf gebeurt.

De weg is lang, warm, schier eindeloos. Soms over vlak land, soms tussen lage bergen door. Op verschillende plaatsen zijn stukken land onlangs gecontroleerd platgebrand. Om de vegetatie tot nieuwe ontwikkeling en groei te dwingen. Om zones te creëren die voorkomen dat ongewenste branden zich over een te groot gebied verspreiden. Of om andere redenen die wij niet kennen. In elk geval geldt in Northern Territory het verbod om zonder vergunning stukken grond plat te branden.

Hier en daar smeult in de berm van de weg nog wat na. Op diverse plaatsen zien wij niet al te ver van de weg rook van nieuwe brandjes opstijgen. Een keer is het vuur zo dicht bij de weg dat wij tussen de bomen door de vlammen kunnen zien. Er rijdt ons een brandweerauto tegemoet. Zonder zwaailicht of sirene. In een rustig tempo. Blijkbaar is er geen reden tot paniek.

Een enkele verstrooide koe loopt rustig in de berm te zoeken naar eetbaar gras. Groen gras is hier niet. Alles is vergeeld. Maar de enorme wildgroei aan spinifex die wij afgelopen 14 dagen overal om ons heen zagen, zien  wij hier niet.

Een hoogtepunt op onze overigens erg rustige route vormen de twee grote kuddes koeien. Links van de weg bij een vervuilde plas stilstaand water. Rechts van ons zonder zichtbare watervoorziening. Zij staan maar wat te staan, lopen wat heen en weer of liggen lui te wachten op koelere uren. Zulke aantallen koeien hebben wij in Australië niet eerder bij elkaar gezien. Grote zwarte vogels met oranje gevlekte staarten zitten hoog in een boom of bij de waterpoel te wachten op een sterfgeval dat (nog) niet komt. Een groep op galahs lijkende vogels met vleugels grijs van boven en oranje aan de onderkant vliegen af en toe heen en weer om te zien of er voor hen nog resten van een eventuele buit te verdelen zijn. Kleine, snelle zwart-wit gevederde vogeltjes vliegen heen en weer om te zien of er nog kruimels over zijn.

Minstens even interessant is de groep toeristen die uit twee 4-wheelddrives is gestapt. Met grote camera’s gewapend staan zij langs de kant. Grote grijze telelenzen met wel 500 zoom gemonteerd. Druk lopen zij heen en weer om de beste positie in te nemen voor het unieke fotomoment. Hun telelenzen zwaaien meer in de lucht dan dat zij ergens op zijn gericht.

Wij rijden verder. Een paar kilometer verderop vliegen twee echt grote roofvogels op. Bruine veren met witte vlekken. Wij schatten in dat zij wel zelfstandig op prooi afgaan en niet wachten op een lijk.

Aan het eind van de middag komen wij in Katherine. Een kleine plaats, helemaal ingericht op de vele toeristen die hier in het hoofdseizoen zijn. Maar ook nu nog zijn  er relatief veel toeristen. Bij Woolworth hoor ik een paar jonge klanten Nederlands spreken.

In de drankenwinkel staat een agent met wapenstok en pistool mij op te wachten. Voor de tweede keer moet ik mij legitimeren. Ik moet zeggen waar ik vannacht verblijf en beloven dat ik de fles wijn die ik koop mee naar de camping neem.

Helaas verkopen zij hier geen campingstoelen meer. De outdoorwinkel even verderop is al dicht. Zonder nieuwe campingstoel keren wij terug naar de camping. Bij het benzinestation naast de camping lopen wij nog even naar binnen. In een koelkast staan flesjes bier. Ervoor staat een jonge agent met wapenstok en  pistool uit een blikje te drinken. Zodra wij binnenkomen, stopt hij het drankje weg. Cola of bier? Ik weet het niet. Ik vraag of ik een biertje mag pakken. ‘No problem’.

Ik pak er twee, want Rianne wil ook wat. De agent vraagt waar ik het bier mee naar toe neem. Naar de camping hiernaast. ‘No problem’. Ik vraag hem waarom er zo’n strenge controle op de verkoop van alcohol is. Hij legt uit dat dat nodig is omdat er teveel mensen zonder vaste woon- of verblijfplaats in de publieke ruimte alcoholische dranken nuttigden en dan voor openbare dronkenschap en overlast zorgden. Nu geldt een verbod op het verkopen van alcohol aan mensen die jonger zijn dan 18 jaar en op het nuttigen van alcoholische dranken in de publieke ruimte. Ik vraag hem of dit een nationale of lokale wetgeving is. Dat weet hij niet. Hij weet alleen dat deze regels hier in Katherine gelden. Misschien zijn er per staat verschillen. Hij weet het niet.

In elk geval  drinken wij vanavond op de camping als aperitief een biertje en voor de afsluiting een glaasje wijn. Witte wijn, want die kun je koelen. Rode wijn wordt in de camper te warm. Bij een ogenschijnlijk leegstaand huisje op de camping lenen wij een stoeltje. Later blijkt het huisje toch in gebruik te zijn. Als ze de stoel al missen, zullen zij die morgenvroeg weer netjes terugvinden.