Uluru en de Fields of Lights

Dinsdag 27 september 2016

Bij het Cultureel Centrum bij Uluru is een fietsenverhuur. Drie keer per dag verhuurt de eigenaar voor drie uur zijn fietsen. Afgelopen zondag was elke fiets verhuurd. De man zei ons dat wij voor vandaag niet hoefden te reserveren.

Om half elf melden wij ons voor het huren van twee fietsen voor de tweede ronde. De eerste vraag van de verhuurder is: ‘Hebben jullie gereserveerd? Nee? Jammer, om half acht zijn alle fietsen verhuurd en ze zijn nog niet terug.’ Als wij twintig minuten willen wachten, zijn er misschien fietsen beschikbaar.

Na twintig minuten melden wij ons opnieuw. Er zijn een paar fietsen teruggekomen, maar die zijn al door anderen gereserveerd. Als wij twintig minuten willen wachten, zijn er misschien fietsen beschikbaar. Opnieuw wachten wij. Er komen weer een paar fietsen terug. Al gereserveerd voor de volgende ronde. Na een kwartier besluiten wij om niet langer te wachten maar te gaan lopen . Het Lirupad vormt de aanlooproute naar de Base walk, de wandeling om de berg heen. Een aanloop van 2,2 km lang.

Aan het einde hiervan komen wij bij een andere parkeerplaats. Hier gaat het pad de berg op. Vandaag geopend. Blijkbaar is de discussie over het openhouden van een toeristisch trekpleister of het sluiten van een heilige plaats nog niet afgerond. Onder een brandende zon lopen rijen mensen naar boven. Op afstand lijken het net mieren tegen de berghelling. Aboriginals gebruiken voor toeristen en voor mieren ook dezelfde naam: minga. Het eerste stuk van de weg naar boven gaat heel geleidelijk over een geschubde rotspartij. Vervolgens komt er een steil stuk tot aan een lange ketting die de sportieve toerist naar de top van de berg leidt. Langs de ketting omhoog is nog veel steiler. Dat houvast zit er niet voor niets. Maar het steile stuk tussen de onderste rotsvlakte en de ketting is voor veel mensen al een te grote barrière. Zo ook voor ons. Wij lopen zo’n vijftig meter naar boven. Rianne heeft geen moeite met naar boven lopen, maar weet van zichzelf dat het afdalen een probleem kan vormen. Wij genieten even van het uitzicht en lopen weer naar beneden.

De Base walk is normaal een wandeling van nominaal 10,5 km, maar met enkele uitstapjes over zijpaden lopen wij 12,5 km. Wel bij een temperatuur boven dertig graden in de brandende zon. In de woestijn. Het pad is goed begaanbaar en voert in een ruime boog om Uluru.

Af en toe staat er een bordje dat het verboden is om  foto’s te maken van een specifiek deel van de berg. Dat zijn heilige plaatsen. In afzonderlijke grotten of gewelven zaten de mannen en jongens bij elkaar en de vrouwen en de meisjes. Als de jongens bijna volwassen waren, werden zij door de opa’s apart  genomen en opgeleid voor de jacht en voor het leren welke planten en vruchten eetbaar of juist giftig waren. De oudere meisjes leerden intussen van hun oma’s hoe zij eetbare vruchten in het land konden vinden, hoe zij maaltijden moesten bereiden. De grootouders speelden een belangrijke rol in de opvoeding van de kinderen. Zij stonden bij de jongere generaties in hoog aanzien om hun wijsheid en levenservaring.

Andere grotten en spelonken dienden voor ceremonieën en inwijdingsrituelen. Deze waren voor mannen en vrouwen strikt gescheiden. Wat zich bij de mannenceremonie afspeelde, was voor de vrouwen absoluut geheim en omgekeerd. Wij wandelen in de heetste uren van de dag. Dat vergt energie. Onderweg zijn  er wel twee of drie waterpunten, maar het water smaakt naar jodium en nodigt niet uit tot veel drinken. Daardoor vergt de tocht meer energie dan vooraf was ingeschat. Rianne heeft niet meer de energie om over het Lirupad naar de camper terug te lopen.

Terwijl wij op een bankje zitten uit te rusten, ziet Rianne een busje van het resort. Het gaat naar het Cultureel Centrum waar onze auto staat. En wij kunnen mee.

’s Avonds gaan wij met een bus naar de Fields of light. Van 1 april 2016 tot 31 maart 2017 is vlak bij het resort een werk van de Britse kunstenaar Bruce Munro te bezichtigen. In een groot, vlak veld heeft Munro 380 km glasvezelkabel laten neerleggen. Maar liefst 50000 glasvezelstammetjes zijn in het veld neergezet. Op elk staafje zit weer een glazen bolletje dat licht geeft. 50000 lampjes op een terrein van meer dan 49000 m2, bijna de grootte van zeven voetbalvelden. Alle lampjes branden en langzaam veranderen groepen verlichting van kleur: wit, geel, rood, blauw. De kleurveranderingen symboliseren de seizoenen in de natuur. Meer dan 20 mensen hebben ruim vijf weken eraan gewerkt om het hele kunstwerk te installeren en om ervoor te zorgen dat alle lampjes branden. Als je in het donker over een pad tussen al deze gloeiende bolletjes doorloopt, lijkt het net of het om een eindeloze vlakte gaat, waarin de lichtpunten tot aan de horizon doorlopen. Op de achtergrond van dit kunstwerk staat de berg Uluru, maar wij zien die niet omdat het inmiddels helemaal donker is geworden.