Terugblik

Zondag 20 november 2016

Meer dan drie maanden op reis. Een groot land gezien, dat vooral aan de kusten is bewoond en bewerkt, maar dat in het binnenland weids en leeg is. Onontgonnen. Het landschap ligt er zoals het er al honderden, duizenden, zelfs miljoenen jaren ligt. Woestijnen met een oppervlakte van honderden vierkante meters. Bergen, in de loop van miljoenen jaren door opwaartse druk vanuit de aarde ontstaan en in miljoenen jaren ook weer geërodeerd tot bergen van enkele tientallen tot maximaal zo’n 2200 meter hoog. Een droge, onvruchtbare, rode rotsbodem die het regenwater maar moeizaam in de grond laat zakken. Een door de natuur gevormd ondergronds waterbassin dat bijna een kwart van het vasteland onderkeldert. Drooggevallen witte zoutmeren van een duizelingwekkende omvang. Natuurlijk gevormde meren en ook stuwmeren. Droogstaande beken en rivieren, wachtend op het regenwater in de moessontijd. Steile kliffen aan de kust, kusten met grote rotsblokken, gele zandstranden. Baaien en baaien in baaien. Strakblauwe luchten, gele en groene zeeën met een brede branding. Steile wanden ook in de bergen. Diepe kloven, ravijnen, watervallen. Spinifex. Heel veel spinifex. Eucalyptusbossen, andere loofbossen, dennenbossen, regenwoud met tientallen soorten varens en mossen.

Onze reis van half augustus tot half november viel in de Australische lente, al noemt men dat daar anders, omdat Australiërs meer rekenen in natte en droge, warme en koude seizoenen. Wij hadden het geluk dat het een paar weken voor onze komst flink had geregend. Daardoor stond tijdens onze reis vrijwel overal de natuur in bloei. Wildflowers alom, kilometers lange tapijten van bloeiende bloemen in een uitbundigheid die ons soms stil maakte. Het voorjaar reisde met ons mee. Bloemen in West-Australië, in Zuid-Australië, in Tasmanië. Woestijnen die normaal geel, bruin en vooral dor en droog zijn, dit jaar met heel veel groene struiken en bloemen. Een verschijnsel dat zich zelden voordoet. Ongeveer eens in de 16 jaar.

Indrukwekkend was de vlucht boven Lake Argyl en de Bungle Bungles. Een cadeau van de kinderen en partners aan Rianne voor haar 65e verjaardag.

Gelukkig hadden wij in ons programma ook een rondreis door Tasmanië opgenomen. Natuurlijk kleiner dan Australië, maar ook totaal anders. Om het met de woorden van een gastvrouw in een Tasmanische B&B te zeggen: Tasmanië is zo driedimensionaal.

In totaal bezochten wij 35 Nationale Parken. Allemaal totaal verschillend. Allemaal de moeite van een bezoek waard. Er zijn er nog veel meer, maar in drie maanden tijd kun je niet alle parken bezoeken. Laat staan dat je dan ook nog zo kunnen wandelen.

Het duurde even, maar wij zagen ook het nodige wildlife. Kangoeroes, walibi’s, emoes, krokodillen, koalabeertjes, echidna’s, wombats, leguanna’s, lizards, slangen, spinnen, diverse soorten vogels die alleen in Australië voorkomen, veelkleurige vlinders, kleurrijke vissen.

Een land rijk aan grondstoffen. Hout, steenkool, goud, zilver, uranium, ijzererts, koper, tin. Belangrijke exportproducten naar China en West-Europa. Steeds meer mijnen worden stilgelegd. Omdat zij uitgeput zijn, omdat de grond door de aboriginals als heilig wordt beschouwd, omdat uit milieu-overwegingen steeds strengere eisen aan de exploitatie worden gesteld, omdat exploitatie niet langer economisch rendabel is.

Een prachtig land, een natuur met een uitbundige schoonheid. Wij zouden er nog wel een jaar kunnen rondtrekken en toch steeds nieuwe dingen zien, nieuwe ervaringen opdoen.

Een land met de oudste cultuur ter wereld. Twintig- tot veertigduizend jaar achtereen leefden hier de aboriginals, beheerden het land, gingen op jacht, hadden hun religie met ceremonies en rituelen, tekenden hun primitieve kunstuitingen op rotswanden. Totdat zij door westerlingen werden gevangen genomen, gedeporteerd, gedwongen tot aanpassing aan westerse normen, bestreden, gedood, voor een deel uitgemoord. De aboriginals zijn er nog steeds. Slechts enkelen zijn geïntegreerd in de steden. De meesten leven in hun groep of stam in een Community, een dorp dat verboden gebied is voor degenen die niet tot de groep behoren, veelal in een stukje van het land dat de regering aan hun heeft teruggegeven. Zij proberen hun eigen cultuur en religie zoveel mogelijk in stand te houden, maar ontkomen niet aan westerse invloeden. Ook zij wonen in woningen met westerse meubels en hebben soms een auto, scooter, brommer, tv, radio.

Tot de dag van vandaag zijn er twee politieke problemen met betrekking tot aboriginals. Het eerst is dat in de afgelopen 70 jaar het besef is gegroeid dat Australië van oorsprong het land van de aboriginals is. Delen van het land zijn inmiddels aan de aboriginals teruggegeven en ook heeft de blanke regering het bewust afbranden van stukken land als een vorm van actief flora- en faunabeheer en van preventie van onbeheersbare branden overgenomen uit de cultuur van de aboriginals. De jongere generatie van westerse Australiërs erkent meer en meer het grote onrecht dat de aboriginals in het verleden is aangedaan: hun is het land afgenomen waar hun voorouders al duizenden jaren woonden, ze zijn ontheemd geraakt, werden gedwongen de identiteit van hun persoon en volk op te geven, gevangen genomen, uit hun vertrouwde omgeving weggevoerd of gedood. De erkenning van dit onrecht leidt tot een systeem van uitkeringen, waar eigenlijk onvoldoende prestaties tegenover worden geëist. Gebrek aan onderwijs en scholing is oorzaak van een hoge werkloosheid onder aboriginals.

Het tweede probleem betreft de alcoholconsumptie. Blijkbaar vormen aboriginals en alcohol geen gelukkige combinatie. Openbare dronkenschap leidde in het verleden tot veel sociale problemen en overlast voor de omgeving. Het gevolg is dat alcoholische dranken alleen in officiële drankwinkels mogen worden verkocht, dat de consumptie van alcohol in de publieke ruimte verboden is en dat de wetgeving, voor een deel zelfs per gemeente nader uitgewerkt, een van de strengste ter wereld is. Omdat discriminatie op huidskleur verboden is, gaat men in sommige regio’s zo ver dat er een verbod geldt op alcoholverkopen aan mensen woonachtig in …. En dan volgt er een opsomming van communities, waar uitsluitend aboriginals wonen.

In sommige, misschien zelfs alle, staten van Australië is er een minister speciaal voor aboriginalaangelegenheden.

Je zou het bijna vergeten, maar er wonen ook andere mensen in Australië. Blanke westerlingen, nakomelingen van de vele gevangenen en hun bewakers, die in het verleden vanuit Engeland naar geïsoleerde uithoeken van Australië werden gestuurd, boeren uit West- en Zuid-Europa, die in hun thuisland onvoldoende toekomstmogelijkheden zagen, ambachtslieden, arbeiders, horecamensen die een economische crisis in hun eigen land ontvluchtten en een nieuwe toekomst in Australië zochten, handelaren die nieuwe kansen ontdekten in een land met een groeiende bevolking, avonturiers, gelukszoekers, backpackers en studenten die blijven hangen. Aziaten uit China, India, Indonesië. Veel christenen, maar ook hindoes, boeddhisten en in veel mindere mate moslims. Net als de VS en Europa kent ook Australië een vluchtelingenprobleem. De politieke discussies over het toelatingsbeleid laaien hoog op.

De bevolking leeft overwegend in de steden en in de kuststroken. De outback is uiterst dun bevolkt. Om het nog niet te hebben over de vrijwel onbewoonbare uitgestrekte woestijnen. Australië is ruim 185 keer zo groot als Nederland, maar heeft in totaal slechts 23 miljoen inwoners. De Australiërs zijn behulpzaam, staan open voor een gesprek over de meest uiteenlopende onderwerpen. Zij zijn relaxed. Hun lijfspreuk lijkt te zijn: ‘No problems, no worries.’ Zij zijn beleefd, gaan keurig bij de bushalte en in een winkel in de rij staan. Niemand heeft haast, niemand dringt voor. Wat een verschil met de gehaaste en vaak egocentrische Nederlander!

Voor de liefhebbers van statistieken nog enkele gegevens. Van 11 augustus tot 19 november 2016 waren wij 102 dagen onderweg. In 8 vluchten vlogen wij 36480 km. Met de camper en met de auto reden wij in totaal ruim 14000 km. Te voet legden wij meer dan 900 km af ofwel gemiddeld zo’n 9 km per dag. Daarvoor hadden wij ongeveer 1.250.000 stappen nodig. Ook overbrugden wij hoogteverschillen. Als wij afdalingen niet meerekenen, maar alleen de stijgingen tellen, klommen wij 11 km, goed voor een gemiddelde van ongeveer 109 meter per dag. Rianne had last van vocht in haar knie. Afgezien daarvan nam onze fysieke conditie in deze 3,5 maanden enorm toe. En ons gewicht af. Allebei vielen wij zo’n 4,5 kg af als gevolg van veel beweging en een gezonde voeding.

Een reis om nooit meer te vergeten. Veel gezien, veel beleefd, veel ervaren. Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe wij elke dag hebben genoten van de zon, zelfs van de regen, van het landschap, van de flora en fauna, van de steden.

Dank aan de trouwe lezers die bij elkaar een heel boek hebben uitgelezen. Meer dan 160 pagina’s tekst. Wat een uithoudingsvermogen! Dank ook voor de vele reacties, officieel via de website of via andere communicatiekanalen. Zij waren voor mij een steun in de rug om door te gaan met mijn reisverslag, al is dat in eerste instantie bedoeld om er zelf later in terug te lezen. Dank ook aan Rianne voor haar opbouwende kritiek vóór de publicatie waardoor, de ergste blunders in mijn reisverslag konden worden voorkomen.

En nu morgenvroeg om 9:00 uur direct naar de plaatselijke tandheelkundige praktijk om mij een nieuw bovengebit te laten aanmeten. Ik sta toch graag met een mond vol tanden. Althans op de foto’s van mogelijk toekomstige reizen.